Δερματολογικό

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το Δερματολογικό Τμήμα είναι πλήρως οργανωμένο με εξειδικευμένο προσωπικό και σύγχρονο εξοπλισμό, για την αντιμετώπιση ευρέως φάσματος δερματολογικών παθήσεων. Αντιμετωπίζονται οξείες και χρόνιες δερματοπάθειες.

Το Δερματολογικό Τμήμα παρέχει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες τόσο στον τομέα της θεραπευτικής όσο και στον τομέα της αισθητικής δερματολογίας.

Στο Δερματολογικό Τμήμα η δερματική πάθηση αντιμετωπίζεται συνολικά, με διερεύνηση των βασικότερων αιτίων που την ακολουθούν και εξετάζεται η γενικότερη εικόνα του ασθενούς, ώστε να δοθεί σε βάθος λύση στο εκάστοτε πρόβλημα.

ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

Στο Δερματολογικό τμήμα αντιμετωπίζονται οξείες και χρόνιες δερματοπάθειες, όπως:

  • Ακμή και άλλα νοσήματα των σμηγματογόνων αδένων,
  • παθήσεις τριχών και ονύχων,
  • ψωρίαση,
  • οξέα και χρόνια εκζέματα (ατοπικό, σμηγματορροϊκό, από επαφή),
  • καλοήθεις και κακοήθεις όγκοι του δέρματος,
  • αφροδίσια νοσήματα και άλλες.

Επίσης, το Δερματολογικό Τμήμα διαθέτει μεγάλη εμπειρία στη διενέργεια των δερματολογικών μικρό-επεμβάσεων, με όλες τις επικρατούσες ιατρικές μεθόδους, όπως:

  • Διαθερμοπληξία σε καλοήθεις δερματικές βλάβες όπως σε θηλώματα τραχήλου-μασχαλών, σμηγματορροϊκές υπερκερατώσεις, χοριακούς σπίλους, καλοήθεις σμηγματογόνες υπερπλασίες και άλλα,
  • κρυοθεραπεία μυρμηγκιών, ηλιακών φακών, εφηλίδων, κονδυλωμάτων και μικρών ογκιδίων του δέρματος,
  • αφαίρεση μελαγχρωματικών σπίλων,
  • λήψη ιστοτεμαχίου για ιστολογική εξέταση από βλάβες του δέρματος.

ΠΑΘΗΣΕΙΣ

Η ακμή είναι νόσος που προσβάλλει τον τριχοσμηγματογόνο θύλακο. Η ακμή εμφανίζεται συνήθως στην αρχή της εφηβείας και προσβάλλει μέχρι το 80% του συνόλου των ατόμων.

Η ηπιότερη φυσιολογική ακμή που προσβάλλει πολλούς εφήβους διαρκεί 4-5 χρόνια αλλά υπάρχουν και πιο επίμονες περιπτώσεις όπου η ακμή μπορεί να κρατήσει 12 και μερικές φορές και περισσότερα χρόνια.

Η ακμή εμφανίζεται στα μέρη του σώματος όπου οι σμηγματογόνοι αδένες έχουν μεγαλύτερη δραστηριότητα όπως το πρόσωπο, το στήθος, η πλάτη και οι ώμοι.

Αίτια Ακμής

Ο βασικός αιτιολογικός παράγοντας της ακμής είναι άγνωστος. Ωστόσο, μεταξύ άλλων για την εμφάνιση ακμής έχουν ενοχοποιηθεί:

  • Η κληρονομικότητα,
  • Η σμηγματόρροια,
  • Τα ανδρογόνα,
  • Η διαταραχή της κερατινοποίησης μέσα στο θύλακο,
  • Το κλίμα,
  • Η διατροφή,
  • Ορισμένα φάρμακα και χημικές ουσίες.

Σήμερα πιστεύουμε ότι η ακμή είναι αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης τεσσάρων, κυρίως, παραγόντων σε άτομα γενετικά επιβαρυμένα:

  • Την υπερέκκριση σμήγματος (σμηγματόρροια, οι σμηγματογόνοι αδένες υπερλειτουργούν),
  • Την απόφραξη του τριχοσμηγματογόνου πόρου (οι σμηγματογόνοι αδένες βρίσκονται κάτω από την επίδραση των ανδρογόνων τα οποία στους άνδρες παράγονται στους όρχεις και στις γυναίκες σε μικρά φυσιολογικά ποσά στις ωοθήκες και στα επινεφρίδια),
  • Τον αποικισμό από μικροβιακούς παράγοντες (προπιονικό βακτηρίδιο της ακμής P. Acnes.),
  • Φλεγμονή.

Κλινική εικόνα Ακμής

Το εξάνθημα της ακμής παρουσιάζει πολυμορφισμό. Αποτελείται, ανάλογα τον τύπο και τη βαρύτητα της ακμής, από:

  • Φαγεσώρες (μικρά επάρματα τα γνωστά σε όλους άσπρα και μαύρα στίγματα),
  • Βλατίδες (μικρά κόκκινα επώδυνα σπυράκια),
  • Φλυκταινίδια (τα μικρά σπυράκια με πύον),
  • Οζίδια και κύστες (επώδυνα μεγαλύτερα σπυράκια με πύον και ερυθρότητα),
  • Ουλές (οι βλάβες της ακμής μετά την αποδρομή τους μπορεί να αφήσουν ουλές οι οποίες άλλοτε είναι ατροφικές και άλλοτε υπερτροφικές όπως π.χ. τα χηλοειδή).

Ανάλογα με τη μορφή των βλαβών έχουμε τρία είδη ακμής:

Τη φαγεσωρική ακμή, τη βλατιδοφλυκταινώδη ακμή και την κυστική ακμή.

Η βαρύτητα της ακμής διαφέρει από άτομο σε άτομο και υπάρχουν υφέσεις και εξάρσεις.

Λόγω της χρόνιας πορείας της νόσου χρειάζεται η πλήρης συνεργασία του ασθενούς, ο οποίος πρέπει να καταλάβει την αναγκαιότητα της συνεχούς θεραπείας.

Αυτό λοιπόν που πρέπει να έχει ο ασθενής με ακμή είναι ΥΠΟΜΟΝΗ και ΕΠΙΜΟΝΗ.

Ένα από τα βασικότερα πράγματα που πρέπει να γίνει συνήθεια είναι ο καθαρισμός της πάσχουσας περιοχής δυο φορές τη μέρα με νερό και σαπούνι.

Θεραπεία Ακμής

Υπάρχουν πολλές θεραπείες για την ακμή ανάλογα με τον τύπο και τη βαρύτητα της νόσου:

  • Τοπικά σκευάσματα (τοπικά αντιβιοτικά, ρετινοϊκό οξύ, υπεροξείδιο του βενζολίου, αζελαϊκό οξύ και άλλα),
  • Συστηματική θεραπεία (αντιβιοτικά από το στόμα, ισοτρετινοΐνη, ορμόνες),
  • Peelings και Laser.

Η ακμή είναι ένα πολυπαραγοντικό νόσημα το οποίο κρατάει καιρό. Καλό θα ήταν να επισκεφτείτε ένα δερματολόγο για να εκτιμήσει τη δίκη σας ακμή και να σας συμβουλέψει για την αγωγή που θα ακολουθήσετε και τα καλλυντικά που θα χρησιμοποιήσετε.

Το έκζεμα ή αλλιώς ατοπική δερματίτιδα είναι το πιο συχνό δερματικό νόσημα της βρεφικής και παιδικής ηλικίας. Κύρια συμπτώματα του εκζέματος είναι η ερυθρότητα, η ξηροδερμία και ο κνησμός. Το έκζεμα χαρακτηρίζεται από υφέσεις και εξάρσεις κατά την πορεία του και από εποχικότητα στις εκδηλώσεις του. Συχνά, υπάρχει οικογενειακό ιστορικό εκζέματος , άσθματος ή αλλεργικής ρινίτιδας/επιπεφυκίτιδας.

Το ποσοστό του εκζέματος στα παιδιά έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, λόγω των μεταβαλλόμενων περιβαλλοντικών συνθηκών. Σύμφωνα με έρευνες, το 60% των παιδιών θα νοσήσουν από ατοπική δερματίτιδα μέσα στα πρώτα δύο χρόνια της ζωής τους και το 80% μέσα στην πρώτη πενταετία. Οι κλινικές εκδηλώσεις του εκζέματος, ποικίλλουν ανάλογα με την ηλικία εμφάνισης του και τη βαρύτητα του.

Το δέρμα των παιδιών που πάσχουν από έκζεμα υπεραντιδρά σε αλλεργιογόνα του περιβάλλοντος, όπως είναι το χόρτο, η γύρη, τα ακάρεα της σκόνης, το τρίχωμα των ζώων (γάτες, σκύλοι). Η βλάβη της επιδερμίδας, η ανοσολογική διαταραχή του δέρματος και η τοπική φλεγμονή που επιδεινώνεται από μικροβιακούς παράγοντες, είναι υπεύθυνες για τη χρονιότητα του εκζέματος στην πορεία του.

Το έκζεμα είναι, συνήθως, χειρότερο το χειμώνα, όταν ο κρύος καιρός κι η χαμηλή υγρασία αυξάνουν την ξηρότητα του δέρματος. Μια έξαρση ατοπικής δερματίτιδας μπορεί, επίσης, να συνδέεται με την οδοντοφυΐα, τους εμβολιασμούς ή ακόμη και με μια ήπια λοίμωξη όπως ένα κρυολόγημα.

Η αντιμετώπισή του εκζέματος περιλαμβάνει εκπαίδευση των μικρών ασθενών και των κηδεμόνων τους στην αντιμετώπισή του, καθώς και εξατομίκευση της αγωγής στο κάθε παιδί, ανάλογα με την ηλικία του και τη βαρύτητα του, για να υπάρξει το βέλτιστο αποτέλεσμα.

Ατοπική δερματίτιδα

Οι διαταραχές υπερμελάγχρωσης, που εμφανίζονται λόγω της αυξημένης ποσότητας μελανίνης ή του αυξημένου αριθμού των μελανινοκυττάρων σε διάφορες δερματικές περιοχές, καταλαμβάνουν σημαντικό ποσοστό δερματικών εκδηλώσεων της παιδικής ηλικίας, προκαλώντας δυσχρωμίες στο δέρμα. Ανάλογα με την αιτιολογία τους διακρίνονται σε συγγενείς και επίκτητες βλάβες και ανάλογα με την έκταση τους σε εντοπισμένες και γενικευμένες βλάβες.

Η μελαγχρωματική κνίδωση (δερματική μαστοκυττάρωση) αποτελεί ακόμη μία αιτία συγγενούς υπερμελάγχρωσης στην παιδική ηλικία, με χαρακτήρες τόσο εντοπισμένων όσο και γενικευμένων βλαβών. Η μελαγχρωματική κνίδωση παρουσιάζεται στο 80% των περιπτώσεων μέχρι την ηλικία των 2 ετών και εξαφανίζεται στην πλειοψηφία των παιδιών πριν την εφηβεία.

Τέλος, οι φακοειδείς κηλίδες είναι διαμέτρου 3-15 χιλ., περισσότερο σκουρόχροες από τις εφηλίδες (φακίδες) και τις καφεοειδείς κηλίδες, τείνουν να μην αλλάζουν το χρώμα τους κατά τη διάρκεια του έτους και δύνανται να παρουσιαστούν σε βλεννογόνους και ακόμα πάνω στον επιπεφυκότα των οφθαλμών.

Ο μεταφλεγμονώδης υπερχρωματισμός είναι η πιο συχνή επίκτητη αιτία υπερμελάγχρωσης στα παιδιά. Ο μεταφλεγμονώδης υπερχρωματισμός οφείλεται, είτε σε αντιδραστική αύξηση της μελανίνης, λόγω των φλεγμονωδών κυττάρων που συγκεντρώνονται τοπικά στη βλάβη, είτε στη διάσπαση του χοριοεπιδερμικού ορίου, λόγω φλεγμονής και την επακόλουθη διαφυγή μελανίνης, η οποία προσλαμβάνεται από τα μελανινομακροφάγα και παραμένει εντοπισμένη με διαδικασία παρόμοια με το σχηματισμό τατουάζ.

Αιτίες που συχνά τον προκαλούν τον μεταφλεγμονώδη υπερχρωματισμό, είναι: το έκζεμα, τα τσιμπήματα εντόμων, η ψωρίαση, η ροδόχρους πιτυρίαση, εντοπισμένες φαρμακευτικές αντιδράσεις στο δέρμα (τετρακυκλίνες, ανθελονοσιακά), η εντοπισμένη σκληροδερμία και ιλαροειδή εξανθήματα μεταλοιμώδους αιτιολογίας.

Οι διαταραχές υπομελάγχρωσης στο χρώμα του δέρματος ανάλογα με την ηλικία εμφάνισης, μπορεί να είναι συγγενείς ή επίκτητες και ανάλογα με την έκταση τους ταξινομούνται σε εντοπισμένες ή γενικευμένες διαταραχές υπομελάγχρωσης.

Ο οφθαλμοδερματικός αλφισμός είναι ο πιο κοινός τύπος γενικευμένης διαταραχής υπομελάγχρωσης με συμμετοχή των οφθαλμών.

Σε βρέφος με εντοπισμένη συγγενή υποχρωματική βλάβη, θα πρέπει να γίνει η διαφορική διάγνωση ανάμεσα στον αναιμικό σπίλο, τον αχρωμικό σπίλο και τις λευκές κηλίδες της οζώδους σκλήρυνσης.

Οι υποχρωμίες επίκτητης αιτιολογίας στα παιδιά περιλαμβάνουν τη λεύκη, τον μεταφλεγμονώδη υποχρωματισμό και τη λευκάζουσα πιτυρίαση.

Η λεύκη οφείλεται στην επιλεκτική καταστροφή των μελανινοκυττάρων, με αποτέλεσμα την κατά τόπους λεύκανση του δέρματος, των τριχών και των βλενογόννων. Αποτελείται από άχροες κηλίδες, συνηθέστερα με συμμετρική κατανομή στα παιδιά και ιδιαίτερη προτίμηση γύρω από το στόμα και πάνω στις οστικές προεξοχές.

Σε παιδί με εντοπισμένες επίκτητες υποχρωματικές κηλίδες, ο μεταφλεγμονώδης υποχρωματισμός θα πρέπει να τίθεται στη διαφορική διάγνωση, λόγω της προσωρινής αδρανοποίησης ή καταστροφής των μελανινοκυττάρων που συχνά παρατηρείται κατόπιν φλεγμονής ή τραυματισμού. Η ποικιλόχρους πιτυρίαση, η ανεμοβλογιά, οι χρόνιες εντοπισμένες βλάβες εκζέματος και τα δήγματα εντόμων αποτελούν συχνά αιτίες μεταφλεγμονώδους υποχρωματισμού.

Φυσικά η χρήση αυξημένης ηλιοπροστασίας στη μεγαλύτερη διάρκεια του χρόνου είναι επιβεβλημένη και θα πρέπει να αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο της ιατρικής συμβουλευτικής σε όλες τις μορφές δυσχρωμικών βλαβών.

Τέλος, είναι αναγκαίο να προτείνεται συνεργασία με ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης σε περιπτώσεις που η έκταση των δυσχρωμικών βλαβών είναι μεγάλη και η συναισθηματική φόρτιση των πασχόντων παιδιών, ιδιαίτερα έντονη.

Δυσχρωμίες δέρματος

Όταν ένας σπίλος, δηλαδή μία δερματική βλάβη, αρχίζει να αυξάνεται ή να αλλάζει σχήμα, θα πρέπει να αναζητήσετε άμεση ιατρική φροντίδα.

Το μελάνωμα είναι κακοήθης όγκος του δέρματος, και όταν διαγνωστεί έγκαιρα, είναι ιάσιμος στις περισσότερες περιπτώσεις.

Ο αριθμός των περιστατικών καρκίνων του δέρματος έχει αυξηθεί ραγδαία σε όλο τον κόσμο τα τελευταία χρόνια.

Στην Ελλάδα καταγράφονται περίπου 30.000 περιστατικά καρκίνων του δέρματος το χρόνο από τα οποία 1.500 είναι άνθρωποι που εμφανίζουν μελάνωμα.

Υπάρχουν διάφοροι τύποι καρκίνου του δέρματος, οι συχνότεροι όμως είναι τρεις, το μελάνωμα, το βασικοκυτταρικό και το ακανθοκυτταρικό επιθηλίωμα.

Το μελάνωμα είναι η πιο επιθετική και απειλητική μορφή καρκίνου του δέρματος, διότι μπορεί να προκαλέσει γρήγορα μεταστάσεις και είναι δυνητικά θανατηφόρο.

Το μελάνωμα μπορεί όμως έγκαιρα να αναγνωριστεί. Μέσω μίας εξέτασης από έναν Δερματολόγο ο καρκίνος του δέρματος μπορεί συνήθως να διαγνωσθεί και να αντιμετωπιστεί νωρίς και σχετικά εύκολα.

Εάν η ασθένεια δεν έχει προχωρήσει, οι πιθανότητες να αποκατασταθεί ακόμη και πλήρως η υγεία του ασθενούς είναι πολύ καλές.

Διάγνωση Καρκίνου του δέρματος

Ο καρκίνος του δέρματος αναγνωρίζεται ελέγχοντας σπίλους, κοινά αποκαλούμενους στην καθομιλουμένη «ελιές», για κλινικά σημεία αλλαγής ακολουθούμε τον κανόνα ABCDE.

Το γράμμα Α υποδηλώνει την ασυμμετρία (Αsymmetry), το Β το ανώμαλο όριο (Border), ύποπτη είναι μία ελιά με πολυχρωμία (Color) η και με μεγάλη διάμετρο D (ισχύει ο γενικός κανόνας μεγαλύτερο από πέντε χιλιοστά).

Το E υποδηλώνει την ανύψωση ή την εξέλιξη και αλλαγή (Elevation, evolving).

Όταν αλλάζει μία παλαιότερη ελιά αυξάνοντας σε μέγεθος ή γίνεται πιο σκούρα, αυτό είναι επίσης ύποπτο. Συνήθως, οι γυναίκες παρατηρούν τις αλλαγές αυτές νωρίτερα από ότι οι άνδρες. Ως εκ τούτου, πάνε στο γιατρό νωρίτερα.

Ο δερματολόγος εξετάζει το δέρμα του ασθενούς πρώτα με γυμνό μάτι. Κατά κανόνα χρησιμοποιεί, επίσης, το λεγόμενο φορητό δερματοσκόπιο ή ειδικά διαμορφωμένο ψηφιακό δερματοσκόπιο, το οποίο αυξάνει οπτικά το μέγεθος της ελιάς κατά 20 φορές η περισσότερο.

Με αυτόν τον τρόπο αναγνωρίζει τις ανατομικές δομές του δέρματος καλύτερα και τις εκτιμά.

Οι ψηφιακές εικόνες μπορούν επίσης να αρχειοθετούνται ώστε να βλέπει ο ιατρός αν η ελιά αλλάζει συγκριτικά.

Επίσης, επειδή το μελάνωμα μπορεί να αναπτυχθεί κάτω από το νύχι, ο δερματολόγος θα πρέπει να δώσει προσοχή για τυχόν μελαγχρωματικές αλλοιώσεις στα δάκτυλα των ποδιών και των χεριών.

Σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις το κακόηθες μελάνωμα μπορεί να έχει ελάχιστη ή καθόλου μελανίνη (αμελανωτικό μελάνωμα).

Έτσι το μελάνωμα εμφανίζεται ως ανοιχτόχρωμη ή κοκκινωπή ελιά και είναι για τον εξεταστή πολύ δύσκολο να ανιχνευθεί. Επίσης είναι δύσκολο να διαγνωστούν μελανώματα σε ασυνήθιστα μέρη του σώματος όπως στο στοματικό ή γεννητικό βλεννογόνο και το οφθαλμό.

Προληπτικός έλεγχος (Skin Cancer Screening)

Όλος ο πληθυσμός και ιδιαίτερα οι ομάδες υψηλού κινδύνου (όπως όσοι έχουν οικογενειακό η προσωπικό ιστορικό καρκίνου δέρματος, όσοι έχουν πολλές ελιές και κυρίως δυσπλαστικούς σπίλους, όσοι έχουν πολύ ανοιχτό δέρμα καθώς και μεταμοσχευμένοι - ανοσοκατεσταλμενοι) πρέπει τουλάχιστον μία φορά το χρόνο να εξετάζονται ολοσωματικά με δερματοσκόπηση και κατά προτίμηση να χαρτογραφούνται.

Όταν χαρακτηρίσει ο γιατρός μία βλάβη ως ύποπτη, τότε αυτή αφαιρείται με χειρουργική επέμβαση. Αυτός ο ιστός στη συνέχεια εξετάζεται προσεκτικά κάτω από ένα μικροσκόπιο με διάφορες τεχνικές χρώσης.

Πρόκειται για μία ιστολογική ή ιστοπαθολογική εξέταση με την οποία μπορούν να αναγνωριστούν και να ανιχνευτούν τα καρκινικά κύτταρα καθώς και να καθορίσουμε ακριβώς το είδος τους.

Κλινική εικόνα

Το μελάνωμα μπορεί να εμφανιστεί σε διάφορα σημεία του σώματος και να αναπτυχθεί με διάφορους τρόπους. Ενίοτε το μελάνωμα επεκτείνεται κάθετα σε βάθος και άλλες φορές αναπτύσσεται οριζόντια και επιφανειακά.

Διακρίνουμε τέσσερις κύριους τύπους μελανώματος:

  • Το οζώδες μελάνωμα,
  • Το επιτολής επεκτεινόμενο μελάνωμα,
  • Μελάνωμα αναπτυσσόμενο σε κακοήθη φακή,
  • Μελάνωμα των άκρων.

Αίτια Καρκίνου του δέρματος

Ως μία αιτία του καρκίνου του δέρματος θεωρείται η απροστάτευτη και συχνή ηλιοθεραπεία. Ειδικά όποιος σαν παιδί η έφηβος είχε συχνά ηλιακά εγκαύματα παρουσιάζει αυξημένο κίνδυνο να εμφανίσει καρκίνο. Αυτή η αιτία, όμως, εξηγεί μόνο ένα σχετικά μικρό ποσοστό των μελανωμάτων.

Άλλοι παράγοντες κινδύνου για καρκίνο δέρματος είναι το οικογενειακό ή ατομικό ιστορικό, ο μεγάλος αριθμός ελιών, η παρουσία διαπλαστικών σπίλων.

Παρά το γεγονός ότι λίγα μελανώματα προκαλούνται μόνο από το φως του ήλιου, μία ορθολογική προσέγγιση στον ήλιο εξακολουθεί να είναι σημαντική.

Παιδιά κάτω του ενός έτους δε θα πρέπει να εκτίθενται σε άμεσο ηλιακό φως.

Θεραπεία Καρκίνου του δέρματος

Όταν επιβεβαιωθεί η διάγνωση για «κακόηθες μελάνωμα», το πάχος του όγκου και πόσο βαθιά έχει διεισδύσει μέσα στον ιστό έχει σημασία για την περαιτέρω θεραπεία.

Αρχικά γίνεται αφαίρεση του καοήθους μελανώματος με αποστάσεις ασφάλειας από το υγιές δέρμα και τις υποκείμενες δομές για καλύτερο καθαρισμό της περιοχής. Αν ο όγκος ξεπερνά το ένα χιλιοστό ή έχει διεισδύσει βαθύτερα στον ιστό, συνιστάται σήμερα η αφαίρεση των φρουρών λεμφαδένων, προκειμένου να εξεταστούν αν έχουν προσβληθεί.

Το πόσο συχνά ο ασθενής πρέπει μετά τη χειρουργική επέμβαση να έρχεται για έλεγχο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το πάχος του όγκου.

Όταν το μελάνωμα είναι λεπτότερο από ένα χιλιοστό, ο ασθενής θα πρέπει να εξετάζεται κάθε 6 μήνες για τα επόμενα 5 χρόνια. Στη συνέχεια και μέχρι το δέκατο έτος μετά την επέμβαση, αρκεί να εξετάζεται μία φορά το χρόνο.

Αν η ασθένεια είναι πιο προχωρημένη, τότε μετά την επέμβαση ο ασθενής θα πρέπει να παρακολουθείται συχνότερα. Σε αυτήν την περίπτωση, δεν ελέγχεται μόνο το δέρμα αλλά διεξάγεται περαιτέρω έρευνα με υπερηχογράφημα των λεμφαδένων και των κοιλιακών οργάνων και ειδικές εξετάσεις αίματος των λεγόμενων καρκινικών δεικτών.

Επίσης, διενεργείται αξονική τομογραφία και PET-CT (τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων) .

Μέσα από αυτές τις μεθόδους διάγνωσης αποκαλύπτονται εγκαίρως πιθανές μεταστάσεις και εφαρμόζονται ειδικές θεραπείες με χημειοθεραπευτικούς παράγοντες ή συνδυασμό ανοσοθεραπείας και χημειοθεραπείας.

Αν και η έρευνα για νέες θεραπείες είναι εντατικότατη, υπάρχει ένας γενικός κανόνας: Η πρόγνωση των ασθενών, στους οποίους ο καρκίνος του δέρματος είναι ήδη σε προχωρημένο στάδιο, είναι πολύ χειρότερη. Γι' αυτό, η έγκαιρη διάγνωση είναι πολύ σημαντική. Τότε το κακόηθες μελάνωμα είναι συνήθως ιάσιμο.

 

Μελάνωμα (Καρκίνος του δέρματος)

Η ονυχομυκητίαση είναι μία συνήθης διαταραχή των νυχιών που αντιμετωπίζει σημαντικά εμπόδια για την επιτυχημένη θεραπεία.

Αιτιολογικά, τα μυκητιακά παθογόνα, όπως οι επιδερμόφυτοι μύκητες, οι βλαστομύκητες και οι μη-επιδερμόφυτοι υφομύκητες, εισβάλλουν και δημιουργούν αποικίες στην πλάκα, την κοίτη και τη μήτρα των νυχιών προκαλώντας μόλυνση.

Η εξάπλωση της ονυχομυκητίασης εκτιμάται στο 2-8% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ένας αριθμός νοσημάτων μπορεί να επιφέρει αυξημένο κίνδυνο ονυχομυκητίασης, όπως ο διαβήτης, η περιφερική αγγειοπάθεια, o HIV, η ανοσοκαταστολή, η παχυσαρκία, το κάπνισμα και η προχωρημένη ηλικία.

Πολλοί άνθρωποι έχουν υποστεί μολύνσεις που επιμένουν για μήνες ή χρόνια και συνεπώς μπορεί να μην παρακινούνται να αρχίσουν ή να ολοκληρώσουν μία θεραπεία ονυχομυκητίασης, επειδή πιστεύουν ότι η κατάσταση δεν είναι ιάσιμη.

Θεραπεία ονυχομυκητίασης

Η ονυχομυκητίαση θεραπεύεται παραδοσιακά με από του στόματος ή τοπικά αντιμυκητιακά, τα οποία συχνά έχουν χαμηλή έως μέτρια αποτελεσματικότητα.

Ακόμα κι όταν η φαρμακοθεραπεία επιφέρει αρχικά μυκητολογική θεραπεία, το ποσοστό υποτροπής ή/και επαναμόλυνσης κυμαίνεται ανάμεσα σε 16-25%.

Η επιτυχημένη θεραπεία για την ονυχομυκητίαση απαιτεί τα αντιμυκητιακά φάρμακα να εισχωρήσουν στην πλάκα και την κοίτη του νυχιού, όμως η ελλιπής προσέγγιση όλης της βλάβης είναι ένα πρόβλημα τόσο για τους από του στόματος, όσο και για τους τοπικούς παράγοντες.

Τα αντιμυκητιακά φάρμακα μπορεί να συσχετιστούν με παρενέργειες που να οδηγήσουν τους ασθενείς να διακόψουν την αγωγή, ενώ η θεραπεία ονυχομυκητίασης μπορεί να γίνει πιο περίπλοκη με την παρουσία μίας παράλληλης κατάστασης.

Οι θεραπείες ονυχομυκητίασης που βασίζονται σε συσκευές, είναι υποσχόμενες λύσεις για τη θεραπεία της ονυχομυκητίασης, γιατί μπορούν να μετριάσουν αρκετούς από τους αρνητικούς παράγοντες που συμβάλλουν στην αποτυχία της θεραπείας.

Υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες θεραπειών ονυχομυκητίασης που βασίζονται σε συσκευές:

  • Οι συσκευές Laser,
  • Η φωτοδυναμική θεραπεία,
  • Η ιοντοφόρεση και
  • Οι υπέρηχοι.

Αυτές οι θεραπευτικές προσεγγίσεις είναι μη-επεμβατικές διαδικασίες, μειώνουν την ανάγκη μακροχρόνιας συμμόρφωσης του ασθενούς και προλαμβάνουν ανεπιθύμητες αντιδράσεις που σχετίζονται με τις συμβατικές αντιμυκητιακές θεραπείες.

Η φωτοδυναμική θεραπεία, η ιοντοφόρεση και οι υπέρηχοι χρησιμοποιούνται σε συνδυασμό με τοπικούς φαρμακολογικούς παράγοντες, και κατ’ αυτόν τον τρόπο αποφεύγονται οι ανεπιθύμητες επιπτώσεις που σχετίζονται με τη συστηματική αντιμυκητιακή θεραπεία.

Η ψωρίαση είναι μία χρόνια φλεγμονώδης, μη μεταδοτική, δερματική νόσος, η οποία χαρακτηρίζεται από ξηρές, κόκκινες, λεπιδώδεις κηλίδες ή πλάκες. Οι δερματικές βλάβες μπορούν να εμφανίζονται συχνά κατ' απρόβλεπτο τρόπο.

Ως ηλικία έναρξης της ψωρίασης λογίζεται συχνά η εφηβεία.

Αίτια ψωρίασης

Οι αιτίες ψωρίασης δεν είναι πλήρως κατανοητές. Πρόκειται για μία πολύ-παραγοντική νόσο, με την κληρονομικότητα να διαδραματίζει πολύ σημαντικό ρόλο.

Ανεξάρτητα από το οικογενειακό ιστορικό, ένα ερέθισμα εξακολουθεί να είναι απαραίτητο για την εμφάνιση της ψωρίασης. Το στρες και οι στρεπτοκοκκικές λοιμώξεις φαίνεται να συμβάλλουν σημαντικά στην πρώτη εκδήλωση ή την έξαρση της νόσου.

Εναύσματα για ψωρίαση μπορεί να περιλαμβάνουν ακόμα κι έναν τραυματισμό στο δέρμα, ενώ για ορισμένα παιδιά, η εφηβεία φαίνεται επίσης να αποτελεί εκλυτικό αίτιο για την εκδήλωση της ψωρίασης.

Η αντιμετώπιση της ψωρίασης περιλαμβάνει τη χρήση τοπικών ή σπανιότερα συστηματικών παραγόντων, ανάλογα με τον τύπο και την έκτασή της και απαιτεί την εξατομίκευση της αγωγής ανάλογα με τις ανάγκες των ασθενών.

Ψωρίαση

ΓΙΑΤΙ ΕΜΑΣ

Το Δερματολογικό Τμήμα παρέχει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες τόσο στον τομέα της θεραπευτικής όσο και στον τομέα της αισθητικής δερματολογίας.

Το Δερματολογικό Τμήμα διαθέτει μεγάλη εμπειρία στη διενέργεια των δερματολογικών μικρό-επεμβάσεων, όπως είναι η αντιμετώπιση της μολυσματικής τερμίνθου, μυρμηγκιών και άλλων παθήσεων, με όλες τις επικρατούσες ιατρικές μεθόδους, όπως είναι η κρυοπηξία και άλλες.

Στο Δερματολογικό Τμήμα η δερματική πάθηση αντιμετωπίζεται συνολικά, με διερεύνηση των βασικότερων αιτίων που την ακολουθούν και εξετάζεται η γενικότερη εικόνα του ασθενούς, ώστε να δοθεί σε βάθος λύση στο εκάστοτε πρόβλημα.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ