Η ονυχομυκητίαση είναι μία συνήθης διαταραχή των νυχιών που αντιμετωπίζει σημαντικά εμπόδια για την επιτυχημένη θεραπεία.

Αιτιολογικά, τα μυκητιακά παθογόνα, όπως οι επιδερμόφυτοι μύκητες, οι βλαστομύκητες και οι μη-επιδερμόφυτοι υφομύκητες, εισβάλλουν και δημιουργούν αποικίες στην πλάκα, την κοίτη και τη μήτρα των νυχιών προκαλώντας μόλυνση.

Η εξάπλωση της ονυχομυκητίασης εκτιμάται στο 2-8% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ένας αριθμός νοσημάτων μπορεί να επιφέρει αυξημένο κίνδυνο ονυχομυκητίασης, όπως ο διαβήτης, η περιφερική αγγειοπάθεια, o HIV, η ανοσοκαταστολή, η παχυσαρκία, το κάπνισμα και η προχωρημένη ηλικία.

Πολλοί άνθρωποι έχουν υποστεί μολύνσεις που επιμένουν για μήνες ή χρόνια και συνεπώς μπορεί να μην παρακινούνται να αρχίσουν ή να ολοκληρώσουν μία θεραπεία ονυχομυκητίασης, επειδή πιστεύουν ότι η κατάσταση δεν είναι ιάσιμη.

Θεραπεία ονυχομυκητίασης

Η ονυχομυκητίαση θεραπεύεται παραδοσιακά με από του στόματος ή τοπικά αντιμυκητιακά, τα οποία συχνά έχουν χαμηλή έως μέτρια αποτελεσματικότητα.

Ακόμα κι όταν η φαρμακοθεραπεία επιφέρει αρχικά μυκητολογική θεραπεία, το ποσοστό υποτροπής ή/και επαναμόλυνσης κυμαίνεται ανάμεσα σε 16-25%.

Η επιτυχημένη θεραπεία για την ονυχομυκητίαση απαιτεί τα αντιμυκητιακά φάρμακα να εισχωρήσουν στην πλάκα και την κοίτη του νυχιού, όμως η ελλιπής προσέγγιση όλης της βλάβης είναι ένα πρόβλημα τόσο για τους από του στόματος, όσο και για τους τοπικούς παράγοντες.

Τα αντιμυκητιακά φάρμακα μπορεί να συσχετιστούν με παρενέργειες που να οδηγήσουν τους ασθενείς να διακόψουν την αγωγή, ενώ η θεραπεία ονυχομυκητίασης μπορεί να γίνει πιο περίπλοκη με την παρουσία μίας παράλληλης κατάστασης.

Οι θεραπείες ονυχομυκητίασης που βασίζονται σε συσκευές, είναι υποσχόμενες λύσεις για τη θεραπεία της ονυχομυκητίασης, γιατί μπορούν να μετριάσουν αρκετούς από τους αρνητικούς παράγοντες που συμβάλλουν στην αποτυχία της θεραπείας.

Υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες θεραπειών ονυχομυκητίασης που βασίζονται σε συσκευές:

• Οι συσκευές Laser,
• Η φωτοδυναμική θεραπεία,
• Η ιοντοφόρεση και
• Οι υπέρηχοι.

Αυτές οι θεραπευτικές προσεγγίσεις είναι μη-επεμβατικές διαδικασίες, μειώνουν την ανάγκη μακροχρόνιας συμμόρφωσης του ασθενούς και προλαμβάνουν ανεπιθύμητες αντιδράσεις που σχετίζονται με τις συμβατικές αντιμυκητιακές θεραπείες.

Η φωτοδυναμική θεραπεία, η ιοντοφόρεση και οι υπέρηχοι χρησιμοποιούνται σε συνδυασμό με τοπικούς φαρμακολογικούς παράγοντες, και κατ’ αυτόν τον τρόπο αποφεύγονται οι ανεπιθύμητες επιπτώσεις που σχετίζονται με τη συστηματική αντιμυκητιακή θεραπεία.