Γενική Χειρουργική

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το τμήμα Γενικής Χειρουργικής στηρίζεται στις πρωτοποριακές χειρουργικές τεχνικές που εφαρμόζει, στο σύγχρονο εξοπλισμό που διαθέτει, καθώς και στην υψηλή επιστημονική κατάρτιση και εξειδίκευση των χειρουργών του.

Καλύπτει όλο το εύρος των παθήσεων που χρήζουν χειρουργικής αντιμετώπισης, σε 24ωρη βάση, σε προγραμματισμένα ή έκτακτα - επείγοντα περιστατικά. Επίσης, λειτουργεί Κλινική μίας Ημέρας (DAY CLINIC) για μικροεπεμβάσεις ταχείας ανάρρωσης και χαμηλού κόστους.

Ειδικότερα, τα περιστατικά Γενικής Χειρουργικής αντιμετωπίζονται με τις πλέον σύγχρονες μεθόδους της Λαπαροσκοπικής Χειρουργικής, της Χειρουργικής Ραδιοσυχνοτήτων και Laser, καθώς και της Κλασσικής (Ανοικτής) Χειρουργικής.

Οι αίθουσες Λαπαροσκοπικής και Μικροχειρουργικής πληρούν τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές. Έχουν αυτόνομο εξοπλισμό που επιτρέπει τη διαρκή, απρόσκοπτη και παράλληλη λειτουργία τους. Λειτουργούν με πολύ υψηλά πρότυπα ασηψίας, ακτινοπροστασίας και ειδικούς θαλάμους προεγχειρητικής προετοιμασίας, προαναισθησίας και ανάνηψης.

ΙΑΤΡΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

Εφαρμογές Γενικής Χειρουργικής

Η Γενική Χειρουργική καλύπτει παθήσεις των ζωτικών οργάνων της άνω και κάτω κοιλίας, του ανώτερου και κατώτερου πεπτικού, της περιπρωκτικής χώρας, του ήπατος, του παγκρέατος, του σπληνός, των επινεφριδίων, του θυρεοειδούς αδένα και των παραθυρεοειδών αδένων.

Κακοήθεις παθήσεις

Στις παθήσεις αυτές περιλαμβάνεται όλο το φάσμα της Χειρουργικής Ογκολογίας, όπως:

Νεοπλάσματα άνω και κάτω κοιλίας.
Νεοπλάσματα ανώτερου και κατώτερου πεπτικού.
Νεοπλάσματα ήπατος – παγκρέατος – σπληνός.
Νεοπλάσματα θυρεοειδούς.
Νευροενδοκρινή νεοπλάσματα (αντιμετώπιση με τελευταίας τεχνολογίας διεγχειρητική νευροπαρακολούθηση).
Νεοπλάσματα οισοφάγου.

Σε αυτό το πλαίσιο και ανάλογα την περίπτωση παρέχεται η δυνατότητα για:

Τοποθέτηση port-a-cath για χημειοθεραπεία.
Ερευνητική/Διαγνωστική Λαπαροσκόπηση – Λήψη βιοψιών.
Λαπαροσκοπική υποβοήθηση καυτηριασμού νεοπλασμάτων με RF (RF Ablation).

Καλοήθεις παθήσεις

Παράλληλα, η Γενική Χειρουργική καλύπτει την αντιμετώπιση καλοήθων παθήσεων:

Γαστροοισοφαγική Παλινδρόμηση.
Αχαλασία οισοφάγου.
Καλοήθεις όγκοι στομάχου.
Καλοήθεις εξεργασίες – παθήσεις λεπτού εντέρου.
Χολοκυστοπάθειες (χολολιθίαση, χολοκυστίτιδα, χολαγγειίτιδα, λιθίαση χοληδόχου πόρου).
Παγκρεατίτιδα.
Σκωληκοειδίτιδα.
Φλεγμονώδη νοσήματα του εντέρου (ν.Crohn, ελκώδης κολίτιδα).
Εκκολπωματίτιδα παχέος εντέρου.
Περιπρωκτικές παθήσεις (αιμορροϊδοπάθεια, ραγάδες δακτυλίου, αποστήματα, συρίγγια).
Κύστη κόκκυγος.
Καλοήθεις παθήσεις ήπατος (κύστεις, αποστήματα κ.λπ.).
Καλοήθεις παθήσεις του παγκρέατος .
Αιματολογικές ή άλλες ενδείξεις σπληνεκτομής.
Αδενώματα επινεφριδίων, φαιοχρωμοκύτωμα.
Πολυοζώδης βρογχοκήλη.
Αδένωμα παραθυρεοειδών αδένων.
Νοσογόνος Παχυσαρκία – Βαριατρική Χειρουργική και Χειρουργική Σακχαρώδους Διαβήτη Τύπου 2 (Μεταβολική Χειρουργική). Πραγματοποιούνται: τοποθέτηση και αφαίρεση ρυθμιζόμενου δακτυλίου στομάχου, επιμήκης γαστρεκτομή και γαστρική παράκαμψη για τη νοσογόνο παχυσαρκία.

Λαπαροσκοπική χειρουργική

Η εξέλιξη της τεχνολογίας τα τελευταία 10 χρόνια με τη βελτιστοποίηση της ψηφιακής τεχνολογίας, των μικροεπεμβατικών εργαλείων αλλά και η εκπαίδευση των νέων χειρουργών στη λαπαροσκόπηση, κατέστησαν εφικτή τη λαπαροσκοπική αντιμετώπιση των περισσότερων χειρουργικών παθήσεων, που μέχρι πρόσφατα πραγματοποιούνταν με την κλασσική "ανοιχτή" χειρουργική.

Πολύ σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η εμπειρία του χειρουργού στη λαπαροσκόπηση και η εξοικείωσή του με την τεχνική, ώστε να χειρουργεί επιτυχώς.

Τα πλεονεκτήματα της λαπαροσκόπικής χειρουργικής είναι:

Η απεικόνιση του εγχειρητικού πεδίου βελτιώνεται σημαντικά με αποτέλεσμα να επιτυγχάνεται ακριβέστερος σχεδιασμός και χειρισμοί κατά την επέμβαση με μικρότερες απώλειες αίματος.
Ο μετεγχειρητικός πόνος είναι μικρότερος, χρησιμοποιείται λιγότερη ή καθόλου αναλγησία και ο ασθενής έχει ταχύτερη ανάρρωση και επάνοδο στις καθημερινές του δραστηριότητες.
Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι καλύτερο καθώς αποφεύγονται οι μεγάλες τομές του δέρματος, ιδίως στην πιο πρόσφατη εξέλιξη της χειρουργικής «Μιας Τομής». Τέλος οι μετεγχειρητικές επιπλοκές όπως λοιμώξεις, η μετεγχειρητική κήλη, ο χρόνιος πόνος και οι μετεγχειρητικές συμφύσεις είναι σημαντικά μικρότερες.
Με τη λαπαροσκοπική χειρουργική επιτυγχάνεται η ταχύτερη έξοδος από την κλινική, η μείωση του κόστους και η ικανοποίηση των ασθενών ως προς το τελικό αποτέλεσμα.

Τα αποτελέσματα της λαπαροσκοπικής χειρουργικής ογκολογίας είναι εφάμιλλα της κλασσικής χειρουργικής σύμφωνα με τις διεθνείς μελέτες.

Η λαπαροσκοπική χειρουργική καθιερώθηκε ως μέθοδος επιλογής για την αντιμετώπιση των χειρουργικών παθήσεων, σύμφωνα με τις υποδείξεις του χειρουργού.

Η λαπαροσκοπική χειρουργική απαιτεί βεβαίως εμπειρία και υψηλή εξειδίκευση του χειρουργού στις λαπαροσκοπικές τεχνικές.

Ενδεικτικές λαπαροσκοπικές χειρουργικές επεμβάσεις:

Κήλες κοιλιακού τοιχώματος. Κήλη Αθλητών.
Αποκατάσταση διαφραγματοκήλης - γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση
Γαστρεκτομή
Αντιμετώπιση νοσογόνου παχυσαρκίας
Αντιμετώπιση αποφρακτικού ειλεού / συμφύσεων
Αντιμετώπιση οξείας κοιλίας (περιτονίτιδα). Σκωληκοειδεκτομή.
Κολεκτομή για καλοήθεις & κακοήθεις παθήσεις παχέος εντέρου.

ΠΑΘΗΣΕΙΣ

Αιμορροϊδοπάθεια

Αιμορροΐδες

Η αιμορροϊδοπάθεια, γνωστή στο ευρύ κοινό ως «αιμορροΐδες», είναι μία από τις πιο συχνές παθήσεις που μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την ποιότητα της καθημερινής ζωής και το «ευ ζην» αυτών που πάσχουν απ' αυτή.

Επιδημιολογικά, η αιμορροϊδοπάθεια παρουσιάζει παγκόσμια διάδοση και ο ένας στους τρεις ανθρώπους του πληθυσμού της γης θα ταλαιπωρηθεί σε κάποια περίοδο της ζωής του από αυτό το βασανιστικό πρόβλημα.

Επειδή η νόσος αυτή αφορά μία περιοχή του σώματος για την οποία το ευρύ κοινό πολλές φορές νιώθει άβολα να συζητήσει ή και να ενδιαφερθεί σοβαρά, ο ασθενής με αιμορροΐδες φθάνει στο γιατρό αργά, με προχωρημένα ενοχλήματα, χωρίς σωστή διάγνωση και, κάποιες φορές, με ελλιπή θεραπεία.

Συμπτώματα Αιμορροϊδοπάθειας

Η αιμορροϊδοπάθεια εμφανίζει τα εξής συμπτώματα:

Πόνος στην περιοχή του πρωκτικού δακτυλίου,
Αιμορραγία,
Έκκριση βλέννης,
Τοπικό ερεθισμό,
Κνησμό,
Ασυμπτωματική ή επώδυνη διόγκωση,
Αίσθημα ατελούς αφόδευσης.

Κάθε ενόχλημα στην περιοχή του πρωκτού δεν πρέπει να αποδίδεται σε «αιμορροΐδες». Η διάγνωση της αιμορροϊδικής νόσου γίνεται από τον ειδικό γιατρό.

Θεραπεία Αιμορροϊδοπάθειας

Η θεραπεία στις αιμορροΐδες εξατομικεύεται ανάλογα με το στάδιο εξέλιξης της νόσου.

Οι αιμορροΐδες διακρίνονται σε τέσσερις βαθμούς:

1ου βαθμού, είναι αιμορροΐδες που δεν είναι εμφανείς από έξω και φαίνονται μόνο με το πρωκτοσκόπιο κατά την εξέταση,

2ου βαθμού, είναι αυτές που προπίπτουν μέσα στον πρωκτό,

3ου βαθμού, είναι ,οι αιμορροΐδες που εξέρχονται έξω από τον πρωκτό και ανατάσσονται από τον ίδιο τον ασθενή με τη βοήθεια του δακτύλου του και

4ου βαθμού, είναι οι αιμορροΐδες που εξέρχονται και δεν ανατάσσονται εύκολα.

Η θεραπεία στις αιμορροΐδες των δύο αρχικών σταδίων είναι συντηρητική.

Το πιο σημαντικό στην αιμορροϊδοπάθεια είναι η καταπολέμηση της δυσκοιλιότητας. Οι δύο πιο απλοί και απαραίτητοι τρόποι γι αυτό είναι η αύξηση των φυτικών ινών και του νερού στη διατροφή.

Το Αμερικανικό Κολέγιο Χειρουργών Παχέος Εντέρου και Ορθού συμβουλεύει την κατανάλωση 6-8 ποτηριών νερού και τουλάχιστον 30 γραμμαρίων φυτικής ίνας καθημερινά.

Αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Αρκεί να σκεφθούμε ότι ένα μήλο έχει μόνο 3 γραμμάρια ίνας, μία τομάτα μόνο δύο. Παρόλα αυτά τα φρούτα και τα λαχανικά είναι η κύρια πηγή ινών.

Η κατανάλωση δημητριακών γίνεται έτσι απαραίτητη: μία κούπα περιέχει 27 γραμμάρια ίνας. Υπάρχουν βέβαια ειδικοί κατάλογοι περιεχομένου των διαφόρων τροφών σε ίνες που κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να προμηθευτεί από ειδικούς ιατρούς ή φαρμακεία.

Το διάβασμα περιοδικών και η σπατάλη πολλού χρόνου στη λεκάνη της τουαλέτας δεν είναι τόσο καλή συνήθεια.

Γαστρο-οισοφαγική παλινδρόμηση

Γαστρο-οισοφαγική παλινδρόμηση (ΓΟΠ) είναι η ροή του περιεχομένου του στομάχου στον οισοφάγο ή και στο φάρυγγα.

Η νόσος της Γαστρο Οισοφαγικής Παλινδρόμησης χαρακτηρίζεται από επαναλαμβανόμενες παλινδρομήσεις των οξέων του στομάχου προς τον οισοφάγο προκαλώντας βλάβες στο τοίχωμα του οισοφάγου και συμπτώματα όπως αδιαθεσία, δυσπεψία, πόνο ή καύσο χαμηλά στο θώρακα, δυσκαταποσία και έμετο.

Η νόσος Γαστρο-Οισοφαγικής Παλινδρόμησης είναι χρόνια πάθηση. Όταν ξεκινήσει, συνήθως διαρκεί για πάντα. Η βλάβη στο τοίχωμα (επιθήλιο) του οισοφάγου είναι επίσης χρόνια, αλλά και αναστρέψιμη εφόσον χορηγηθεί θεραπεία.

Εντούτοις, αν μετά την αποκατάσταση του τοιχώματος του οισοφάγου, η θεραπεία διακοπεί, οι βλάβες στον κατώτερο οισοφάγο θα επανεμφανιστούν στη πλειοψηφία των ασθενών μέσα σε λίγους μήνες. Συνεπώς, η θεραπεία της Γαστρο-Οισοφαγικής Παλινδρόμησης, λαμβάνεται για μεγάλα χρονικά διαστήματα είτε αδιάκοπα για κάποιους ειδικούς.

Άτομα με περισσότερα από 2 - 3 επεισόδια παλινδρόμησης την εβδομάδα θεωρούνται ότι πάσχουν από τη Γαστρο-οισοφαγική Παλινδρομική Νόσο. Το συχνότερο σύμπτωμα της παλινδρόμησης είναι το οπισθοστερνικό καύσος (heartburn) το οποίο χαρακτηρίζεται από αίσθημα καύσους ή πίεσης στο μέσον του θώρακα, που συχνά αντανακλά προς το φάρυγγα.

'Aλλα συμπτώματα Γαστρο-Οισοφαγικής Παλινδρόμησης περιλαμβάνουν:

Παλινδρόμηση οξέος,
Αίσθημα όξινης γεύσης στο φάρυγγα,
Δυσφαγία (δυσκολία στην κατάποση),
Οδυνοφαγία (πόνος στην κατάποση),
Επίμονη λαρυγγίτιδα και βράγχος φωνής,
Επίμονος πονόλαιμος,
Χρόνιος βήχας ειδικά τη νύχτα,
Άσθμα,
Αίσθημα θερμότητας στο στομάχι συνοδευόμενο από ποσότητα υγρού στο στόμα,
Υποτροπιάζουσες λοιμώξεις του αναπνευστικού,
Επιδείνωση παθήσεων των δοντιών,
Χρόνια ιγμορίτιδα.

Παράγοντες κινδύνου

Οι διατροφικές συνήθειες του ατόμου είναι δυνατό να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη της Γαστρο-Οισοφαγικής Παλινδρόμησης.

Ειδικότερα, ορισμένες τροφές, όπως τα τηγανητά και λιπαρά φαγητά, τα καρυκεύματα, η σοκολάτα, τα αναψυκτικά, ο καφές, το αλκοόλ, οι όξινοι χυμοί, όπως του πορτοκαλιού, μπορούν να εξασθενίσουν τη σύσπαση του κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα (ΚΟΣ) και να προκαλέσουν τα συμπτώματα της παλινδρόμησης των γαστρικών οξέων.

Ορισμένες μελέτες αναφέρουν ότι το κάπνισμα έχει αρνητική επίδραση στον κατώτερο οισοφαγικό σφιγκτήρα.

Η παχυσαρκία αποτελεί έναν ακόμα παράγοντα κινδύνου για την ανάπτυξη της Γαστρο-Οισοφαγικής Παλινδρόμησης.

Η χρόνια αυξημένη ενδοκοιλιακή πίεση, όπως συμβαίνει με το χρόνιο βήχα, τη δυσκοιλιότητα ή την άρση βάρους επιτείνει την παλίνδρομη πορεία του περιεχομένου του στομάχου προς τον οισοφάγο ενώ μπορεί να προκαλέσει διαφραγματοκήλη.

Το στρες επιτείνει τα συμπτώματα της Γαστρο-Οισοφαγικής Παλινδρόμησης, διότι ενισχύει την οξύτητα στις εκκρίσεις του στομάχου.

Με ανάλογο τρόπο, στο σύνδρομο Zollinger-Ellison είναι αυξημένη η οξύτητα των εκκρίσεων του στομάχου και οφείλεται στην υπερέκκριση της γαστρίνης από καλοήθη όγκο του παγκρέατος (γαστρίνωμα).

Επίσης σε κάποιες καταστάσεις τα συμπτώματα της Γαστρο-Οισοφαγικής Παλινδρόμησης είναι εντονότερα. Πιο συγκεκριμένα, στη κύηση, τα υψηλότερα ορμονικά επίπεδα της προγεστερόνης, προκαλούν μία χαλάρωση στον κατώτερο οισοφαγικό σφιγκτήρα ενώ παράλληλα αυξάνεται η ενδοκοιλιακή πίεση καθώς το έμβρυο μεγαλώνει.

Και οι δύο αυτοί παράγοντες ενισχύουν την παλίνδρομη πορεία των οξέων του στομάχου.

Με ανάλογο τρόπο, ασθενείς με νοσήματα που εξασθενίζουν τον κατώτερο οισοφαγικό σφιγκτήρα (όπως σκληρόδερμα ή νόσοι του κολλαγόνου) είναι επιρρεπείς στο να αναπτύξουν Γαστρο-Οισοφαγικής Παλινδρόμηση.

Επιπλοκές Γαστρο-Οισοφαγικής Παλινδρόμησης

Η χρόνια παλινδρόμηση των οξέων του στομάχου προς τον κατώτερο οισοφάγο είναι δυνατόν να προκαλέσει:

Οισοφαγίτιδα,
Έλκη στον κατώτερο οισοφάγο,
Στένωση του οισοφάγου,
Χρόνια Αιμορραγία,
Λαρυγγίτιδα ή Πνευμονία από εισρόφηση,
Μεταπλασία του επιθηλίου του οισοφάγου (οισοφάγος Barrett)
Καρκινογένεση.

Θεραπεία Γαστρο-Οισοφαγικής Παλινδρόμησης

Η θεραπεία της νόσου Γαστρο-Οισοφαγικής Παλινδρόμησης περιλαμβάνει τρεις θεραπευτικές φάσεις:

Συντηρητική αντιμετώπιση Γαστρο-Οισοφαγικής Παλινδρόμησης

Ο πιο απλός τρόπος να αντιμετωπιστεί η Γαστρο-Οισοφαγικής Παλινδρόμηση είναι ο συνδυασμός αλλαγών των διατροφικών συνηθειών που περιλαμβάνει τα ακόλουθα:

Η απώλεια βάρους συστήνεται σε ΟΛΟΥΣ τους ασθενείς. Το αυξημένο σωματικό βάρος, επιτείνει τη παλίνδρομη ροή των γαστρικών υγρών προς τον οισοφάγο.
Αποφύγετε τις τροφές που επιδεινώνουν τη παλινδρόμηση. Σε αυτές περιλαμβάνονται τα λιπαρά και τηγανητά, η σάλτσα ντομάτας, η σοκολάτα, ο χυμός πορτοκαλιού, το αγελαδινό γάλα, η μέντα, το αλκοόλ, το σκόρδο και το κρεμμύδι, ο καφές, τα τσάι, τα πικάντικα και τα καρυκεύματα.
Μη ξαπλώνετε αμέσως μετά τη λήψη του γεύματος.
Ανυψώστε το κεφάλι κατά τη διάρκεια του ύπνου. Η κλινήρης θέση του σώματος υποβοηθά τη παλίνδρομη πορεία των γαστρικών υγρών. Με την ανύψωση της κεφαλής, η βαρύτητα βοηθά να επιστρέφουν τα γαστρικά υγρά στο στομάχι.
Λαμβάνετε μικρά γεύματα το βράδυ, ώστε να έχει αδειάσει ο στόμαχος μέχρι να πλαγιάσετε.
Λαμβάνετε μικρότερα γεύματα, τα οποία επιτρέπουν λιγότερη διάταση του στομάχου και κατά συνέπεια μειωμένες περιοδικές χαλαρώσεις του οισοφαγικού σφιγκτήρα (κατώτερο οισοφαγικό σφιγκτήρα).
Αποφύγετε το κάπνισμα.
Αποφύγετε το στρες.
Αποφύγετε τα πολύ στενά ρούχα στη μέση.

Φαρμακευτική αγωγή Γαστρο-Οισοφαγικής Παλινδρόμησης

Εάν τα συμπτώματα επιμένουν παρά τις αλλαγές στον τρόπο ζωής χρειάζεται φαρμακευτική αγωγή για την εξουδετέρωση των οξέων του στομάχου καθώς και τη μείωση της ποσότητας των οξέων που παράγονται στο στομάχι.

Μία σειρά από σκευάσματα είναι αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση της οξύτητας των εκκρίσεων του στομάχου.

Τα πιο δημοφιλή φάρμακα είναι τα απλά αντιόξινα, οι αναστολείς υποδοχέων ισταμίνης (H2Blockers), και οι αποκλειστές αντλίας πρωτονίων (Proton Pump Inhibitors - PPIs).

Διαφραγματοκήλη

Η διαφραγματοκήλη είναι μία από τις αιτίες της Γαστρο-Οισοφαγικής Παλινδρόμησης ή ΓΟΠ.

Στο κατώτερο τμήμα του οισοφάγου υπάρχει μία κυκλοτερής μυϊκή στιβάδα που λέγεται Κατώτερος Οισοφαγικός Σφιγκτήρας (ΚΟΣ), η οποίος περιβάλλεται από τις μυϊκές ίνες του διαφράγματος.

Στα φυσιολογικά άτομα, το διάφραγμα υποβοηθά τον κατώτερο οισοφαγικό σφιγκτήρα να βρίσκεται συνεχώς σε σύσπαση εμποδίζοντας την παλινδρόμηση των υγρών του στομάχου προς τον οισοφάγο, και χαλαρώνει μόνο κατά την κατάποση.

Ο κατώτερος οισοφαγικός σφιγκτήρας ενεργεί σα μία μονόδρομη βαλβίδα, επιτρέποντας τη δίοδο του φαγητού στο στομάχι και όχι το αντίθετο.

Στη διαφραγματοκήλη, το οισοφαγικό χίασμα (άνοιγμα των σκελών) του διαφράγματος είναι μεγαλύτερο του κανονικού και επιτρέπει τη μετατόπιση του οισοφάγου προς το θώρακα, με αποτέλεσμα να ακυρώνεται ο σφιγκτηριακός μηχανισμός και να επιτρέπεται η παλινδρόμηση των υγρών του στομάχου (Γαστρο-Οισοφαγική Παλινδρόμηση).

H Θολοπλαστική Nissen (ή θολοπτύχωση, ή αντιπαλινδρομική χειρουργική) φέρει το όνομα της από τον Rudolf Nissen που έκανε την επέμβαση για πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του 50 για τη θεραπεία της διαφραγματοκήλης και της παραοισοφαγικής κήλης.

Με την τεχνική αυτή ανατάσσεται και διορθώνεται η διαφραγματοκήλη, συμπλησιάζουν τα σκέλη του διαφράγματος με ενισχυτικές ραφές και ενδυναμώνεται η βαλβίδα του κατώτερου οισοφαγικού σφιγκτήρα ΚΟΣ.

Προκειμένου να εμποδιστεί η υποτροπή της μετακίνησης του οισοφάγου προς το θώρακα, γίνεται κινητοποίηση του θόλου του στομάχου ο οποίος τυλίγεται και σταθεροποιείται, γύρω από τον κατώτερο οισοφάγο. ʼλλες παρόμοιες τεχνικές έχουν αναπτυχθεί, όπως η Dor και η Toupet.

Η χειρουργική διόρθωση της διαφραγματοκήλης είναι πολύ αποτελεσματική στην αντιμετώπιση των συμπτωμάτων και των επιπλοκών της Γαστρο-Οισοφαγικής Παλινδρόμησης.

Στα πλεονεκτήματα της χειρουργικής επέμβασης διαφραγματοκήλης περιλαμβάνονται τα εξής:

Καταργεί τη χρήση φαρμάκων,
Παύει τη παλινδρόμηση,
Παύει το οπισθοστερνικό καύσος,
Σταματά το θωρακικό άλγος,
Σταματά το χρόνιο βήχα,
Σταματά τη χρόνια λαρυγγίτιδα,
Βελτιώνει το άσθμα,
Επιτρέπει φυσιολογικό ύπνο,
Επιτρέπει τη κατανάλωση «απαγορευμένων» τροφίμων και αλκοόλ,
Επιτρέπει τη φυσική άσκηση.

Οι περισσότεροι ασθενείς αισθάνονται καλά και κινητοποιούνται από το κρεβάτι μέσα σε λίγες ώρες. Η κινητοποίηση μειώνει τον κίνδυνο της εν τω βάθει φλεβοθρόμβωσης, γι αυτό και επιδιώκεται μόλις ο ασθενής αισθανθεί ότι μπορεί να σταθεί στα πόδια του.

Κάποια συχνά συμπτώματα μετά το χειρουργείο είναι η ζάλη, η καταβολή δυνάμεων, το κοιλιακό άλγος και η ενόχληση στο λαιμό, τα περισσότερα εκ των οποίων υποχωρούν μέσα στο πρώτο 12ωρο.

Η νοσηλεία με τη ρομποτική μέθοδο ελαττώνεται στις 24 ώρες. Κατά την έξοδο, ο ασθενής ήδη αισθάνεται άνετα, κινείται και τρώει με ασφάλεια. Ταυτόχρονα δίδεται ιατρική συνταγή, κυρίως για κάποιο παυσίπονο και διατροφικές οδηγίες.

Δεν απαιτούνται φάρμακα κατά της παλινδρόμησης όπως αντιόξινα και PPIs. Η επιστροφή στις καθημερινές δραστηριότητες, με την προϋπόθεση ότι αποφεύγεται η άρση βάρους, επιτυγχάνεται μέσα σε λίγες μόνο μέρες.

Επιπλοκές διαφραγματοκήλης

Στις πιθανές επιπλοκές της αποκατάστασης της διαφραγματοκήλης περιλαμβάνονται τα ακόλουθα:

Αιμορραγία,
Στένωση του κατώτερου οισοφάγου και δυσφαγία,
Τρώση στον οισοφάγο, το στόμαχο, το σπλήνα,
Λοίμωξη του χειρουργικού τραύματος,
Θρομβοφλεβίτιδα των κάτω άκρων,
Αντιδράσεις στα φάρμακα ή στη νάρκωση.

Εκκολπωμάτωση Παχέος Εντέρου

Ο όρος εκκόλπωμα χρησιμοποιείται για να περιγράψει μία μικρή σακκοειδή κοιλότητα που επικοινωνεί με τον αυλό ενός κοίλου (σωληνωτού) σπλάγχνου.

Συνηθέστατα το εκκόλπωμα αφορά τον πεπτικό σωλήνα (οισοφάγο, στόμαχο, λεπτό και παχύ έντερο). Όταν σε ένα όργανο ή μία περιοχή υπάρχουν πολλά εκκολπώματα, αναφερόμαστε σε εκκολπωμάτωση του οργάνου ή της περιοχής.

Εκκολπωματίτις είναι η φλεγμονή ενός ή περισσοτέρων εκκολπωμάτων και της γύρω περιοχής, ενώ σαν εκκολπωματική νόσος περιγράφεται το σύνολο των συμπτωμάτων και επιπλοκών που μπορεί να προκληθούν σε περιπτώσεις εκκολπωμάτωσης.

Η συνηθέστερη εντόπιση εκκολπωμάτων είναι το παχύ έντερο (κόλον).

Ηλικιακή κατανομή

Παλαιότερα, η εκκολπωμάτωση θεωρείτο νόσος των ηλικιωμένων αφού η εμφάνισή της σε ηλικίες κάτω των 50 ανήρχετο σε 5%. Πρόσφατα, η συχνότητα εκκολπωμάτωσης σε νέους ασθενείς έχει αυξηθεί και περιγράφεται σε διάφορες μελέτες σε ποσοστά από 18% έως και 34%.

Συμπτώματα - Διάγνωση εκκολπωμάτωσης

Η εκκολπωμάτωση αυτή καθαυτή δεν προκαλεί συμπτώματα. Όταν υπάρχει συμπτωματολογία, αφού αποκλεισθεί άλλη αιτία, αναφερόμαστε πλέον σε εκκολπωματική νόσο.

Τα ενοχλήματα της εκκολπωμάτωσης μπορεί να είναι αμβληχρά ή περισσότερο έντονα και εμφανίζουν ευρύ φάσμα από κατά διαστήματα άλγος στο υπογάστριο ή στο αριστερό πλάγιο της κοιλίας, δυσουρικά ενοχλήματα, δυσκοιλιότητα λόγω στένωσης, αιμορραγίες ή και άλλες επιπλοκές.

Η εκκολπωματική νόσος μπορεί να κατηγοριοποιηθεί ως εξής:

Συμπτωματική μη επιπλεγμένη εκκολπωμάτωση: μοναδικό επεισόδιο μη ειδικών συμπτωμάτων (πόνος στο υπογάστριο, μετεωρισμός, διάρροια) χωρίς σημεία φλεγμονής,
Υποτροπιάζουσα συμπτωματική μη επιπλεγμένη εκκολπωμάτωση: περισσότερα του ενός επεισόδια,
Επιπλεγμένη εκκολπωμάτωση: συνδεδεμένη με σημεία φλεγμονής ή άλλες επιπλοκές.

Η διάγνωση της εκκολπωμάτωσης του παχέος εντέρου γίνεται κλασικά με βαριούχο υποκλυσμό (ακτινολογική εξέταση) και σε βελτιωμένη έκδοση με διπλή σκιαγράφηση.

Ο ρόλος της κολονοσκόπησης είναι επίσης σπουδαίος και φαίνεται ότι οι επιφυλάξεις που υπήρχαν παλιότερα για το φόβο διάτρησης κάποιου εκκολπώματος δεν ισχύουν.

Η αξονική τομογραφία εκτός της ανάδειξης της πάθησης δίνει πληροφορίες για το πάχος του τοιχώματος του εντέρου, όπως και για την ύπαρξη επιπλοκών (περικολικός φλέγμων, απόστημα, διάτρηση προς παρακείμενα όργανα).

Επιπλοκές εκκολπωμάτωσης

Εκκολπωματίτις

Η εκκολπωματίτις είναι η συχνότερη επιπλοκή της εκκολπωμάτωσης. Το 10 - 25% των ασθενών με εκκολπώματα θα εμφανίσουν τουλάχιστον ένα επεισόδιο φλεγμονής. Εξ αυτών, το 30% θα αναπτύξουν επιπλεγμένη εκκολπωματική νόσο.

Η συχνότητα διάτρησης συνδεδεμένης με τη νόσο αυξάνεται. Ο μηχανισμός ανάπτυξης της φλεγμονής έχει σχέση με την απόφραξη του στομίου του εκκολπώματος από εντερικό περιεχόμενο και τα πολύ υψηλά μικροβιακά φορτία.

Ακολουθεί μικρορήξη προς το περικολικό λίπος, το μεσόκολο ή το μεσεντέριο, με αποτέλεσμα το σχηματισμό μίας φλεγμονώδους μάζας. Αν η ρήξη είναι μεγαλύτερη και επέλθει οξέως, είναι πιθανή η δημιουργία ευμεγέθους αποστήματος ή βαριάς περιτονίτιδας.

Οι ασθενείς με εκκολπωματίτιδα εμφανίζουν έντονο, συνήθως συνεχές άλγος στο αριστερό κάτω τεταρτημόριο της κοιλιάς, μερικές φορές συνδυασμένο με αλλαγές στις εντερικές συνήθειες.

Η αποβολή αίματος στην εκκολπωματίτιδα είναι σπάνια. Πυρετός και αύξηση των λευκών αιμοσφαιρίων είναι ο κανόνας, ενώ δυνατόν να συνυπάρχουν ανορεξία, ναυτία και έμετοι.

Μερικοί ασθενείς παραπονούνται για δυσουρία που οφείλεται στον ερεθισμό της ουροδόχου κύστης λόγω γειτνίασης με την περιοχή της φλεγμονής.

Στις επιπλοκές της εκκολπωματίτιδας περιλαβάνονται αποστήματα, συρίγγια, εντερική απόφραξη και διάτρηση στην περιτοναϊκή κοιλότητα. Όλες αυτές οι καταστάσεις απαιτούν επείγουσα χειρουργική αντιμετώπιση.

Υπόνοια ύπαρξης αποστήματος τίθεται όταν παραμένουν πυρετός και αυξημένα λευκά αιμοσφαίρια παρά τη χορήγηση κατάλληλης τριάδας αντιβιοτικών. Κατά την ψηλάφηση της κοιλιάς είναι πιθανό να γίνεται αντιληπτή μία επώδυνη διόγκωση. Η ελεύθερη διάτρηση και γενικευμένη περιτονίτιδα είναι σπάνια, αλλά έχει ιδιαίτερα υψηλή θνητότητα, της τάξης του 35%. Προφανώς απαιτείται επείγουσα χειρουργική αντιμετώπιση.

Συρίγγια

Συρίγγια μεταξύ σιγμοειδούς και ουροδόχου κύστεως είναι αρκετά συνήθης επιπλοκή της εκκολπωματίτιδας. Επανειλημμένες ουρολοιμώξεις, αποβολή φυσαλίδων αέρα ή κοπράνων με τα ούρα αποτελούν σημεία ύπαρξης ενός τέτοιου συριγγίου.

Κολο-κολπικά συρίγγια εκδηλώνονται με την αποβολή κοπράνων από τον κόλπο και συμβαίνουν συχνότερα σε γυναίκες που έχουν υποστεί υστερεκτομή.

Συρίγγια, επίσης, μπορεί να δημιουργηθούν μεταξύ παχέος και λεπτού εντέρου και με το δέρμα (κοπροχόο συρίγγιο).

Αιμορραγία

Η ύπαρξη εκκολπωμάτων αποτελεί συχνή αιτία αιμορραγίας από το κατώτερο πεπτικό. Αν και τα περισσότερα εκκολπώματα εντοπίζονται στο αριστερό κόλον, σχετικά συχνότερα αιμορραγούν εκκολπώματα που βρίσκονται στο δεξιό κόλον.

Σε ένα ποσοστό 3 - 5% ασθενών με εκκολπώματα η αιμορραγία είναι σοβαρή και απαιτεί επείγουσα χειρουργική παρέμβαση. Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις αιμορραγίας δίδεται ο απαραίτητος χρόνος για τη σταθεροποίηση, έρευνα και συντηρητική θεραπεία του ασθενούς, χωρίς να αποκλείεται η υποτροπή και η ανάγκη επέμβασης.

Εντερική απόφραξη

Η εντερική απόφραξη αποτελεί σπάνια επιπλοκή. Συνηθέστερα προσβάλλεται το λεπτό έντερο, λόγω καθήλωσης στη φλεγμονώδη μάζα ή δημιουργίας συμφύσεων.

Το σιγμοειδές είναι δυνατόν να αποφραχθεί μετά από επανειλημμένες προσβολές φλεγμονής, με συνέπεια τη σκλήρυνση και ρίκνωση του τοιχώματός του.

Κατά πάσα πιθανότητα θα απαιτηθεί χειρουργική αποκατάσταση.

Θεραπεία εκκολπωμάτωσης

Σε ασθενείς με ασυμπτωματική εκκολπωμάτωση δεν απαιτείται θεραπεία. Οι πάσχοντες μπορεί να ωφεληθούν από κατανάλωση φυτικών ινών. Σε περιπτώσεις ήπιας συμπτωματολογίας η πρώτη αντιμετώπιση μπορεί να είναι τροποποίηση της διατροφής ή συμπληρωματική λήψη φυτικών ινών, με ή χωρίς λήψη αντιβιοτικών.

Αντίθετα, η αντιμετώπιση σχεδόν όλων των επιπλοκών απαιτεί παρέμβαση.

Σε περιπτώσεις αποστήματος ή περιτονίτιδας πρέπει να εκπλυθεί και να παροχετευθεί η περιτοναϊκή κοιλότητα ώστε να αποφευχθούν οι συνέπειες της σήψης από το βαρύ μικροβιακό φορτίο.

Ανάλογα με τις συνθήκες, τις απόψεις και την ικανότητα του χειρουργού είναι δυνατός ο συνδυασμός με εκτομή του τμήματος με τα εκκολπώματα, αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα απαιτηθεί προσωρινή κολοστομία (παρά φύσιν έδρα) και αποκατάσταση του εντέρου σε επόμενη επέμβαση.

Ανάλογη επέμβαση θα απαιτηθεί σε περίπτωση στένωσης όταν δεν είναι δυνατόν να προετοιμασθεί το έντερο. Χειρουργική αντιμετώπιση, επίσης, απαιτείται πάντα σε περιπτώσεις συριγγίων, όπου η σύγκλειση του συριγγίου συνδυάζεται με εκτομή του σιγμοειδούς συνήθως.

Το αν και πότε απαιτείται χειρουργική θεραπεία της εκκολπωμάτωσης ή εκκολπωματίτιδας αποτελεί αντικείμενο δύσκολων αποφάσεων που απαιτούν μεγάλη κλινική εμπειρία και κρίση.

Παράγοντες που συνεκτιμώνται είναι η ηλικία (νεώτερα άτομα με εκκολπωμάτωση πρέπει να χειρουργούνται) και οι καταστάσεις μειωμένης αμυντικής ικανότητας (διαβήτης, ανοσοκατασταλμένα άτομα).

Έχοντας υπόψη ότι περίπου το 1/3 των ασθενών που είχαν επεισόδιο οξείας εκκολπωματίτιδας θα εμφανίσουν υποτροπή (έως 54% στην πενταετία) και μάλιστα αρκετοί σε ένα έτος, είναι προφανές ότι η προγραμματισμένη έγκαιρη εκτομή αποτρέπει κινδύνους, νοσηρότητα και την αναγκαιότητα προσωρινής κολοστομίας και σύγκλεισής της με δεύτερη επέμβαση.

Εξόμφαλος

Ο εξόμφαλος αποτελεί μια συγγενή ομφαλική εξεντέρωση ή αμνιακή κήλη στην περιοχή του ομφαλού και περιομφαλικά.

Ο εξόμφαλος οφείλεται στην αδυναμία υποστροφής του έξω σπλαχνικού κοιλώματος μεταξύ 6ης και 8ης εμβρυικής εβδομάδας.

Κατά το διάστημα αυτό η πρωτογενής εντερική αγκύλη βρίσκεται ακόμη εκτός του κύτους της κοιλίας, μέσα στο έξω σπλαχνικό κοίλωμα.

Η διαταραχή αυτή του εξόμφαλου έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μεγάλου κοιλιακού ελλείμματος στην περιοχή του ομφαλού από το οποίο προβάλουν ενδοκοιλιακά σπλάχνα περιβαλλόμενα από κηλικό σάκο.

Εξόμφαλος

Καρκίνος στο Πάγκρεας

Το πάγκρεας είναι σημαντικός και σύνθετος μεικτός αδένας του πεπτικού συστήματος μήκους περίπου 15 εκατοστών και βρίσκεται πίσω από το στομάχι.

Το πάγκρεας παράγει και τροφοδοτεί τον οργανισμό μας με πολλές ορμόνες, όπως η ινσουλίνη, το γλυκαγόνο και η αυξητική ορμόνη. Επίσης, παράγει το παγκρεατικό υγρό για την πέψη, πλούσιο σε ένζυμα που συμμετέχουν στην απορρόφηση λιπιδίων, πρωτεϊνών και υδατανθράκων.

Το πάγκρεας αποτελείται από τέσσερα ανατομικά τμήματα: κεφαλή, αυχένας, σώμα και ουρά.

Επιδημιολογικά στοιχεία καρκίνου παγκρέατος

Ο καρκίνος του παγκρέατος προσβάλει κατά κανόνα άτομα τα οποία βρίσκονται στην 7η με 8η δεκαετία της ζωής τους και προσβάλει και τα δυο φύλλα εξίσου.

Ο καρκίνος του παγκρέατος αποτελεί την τέταρτη αιτία θανάτου από όλα τα κακοήθεις νεοπλάσματα στο πληθυσμό του δυτικού κόσμου και της Αμερικής, κυρίως στο ανδρικό πληθυσμό.

Η βαρύτητα της νόσου εξαρτάται από το στάδιο που βρίσκεται ο καρκίνος, από την έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία, αλλά και από τη θέση που προσβάλει ο καρκίνος (κεφαλή, σώμα ή ουρά του παγκρέατος).

Βασικοί παράγοντες που συνδέονται με αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης καρκίνου του παγκρέατος είναι:

Το κάπνισμα, το οποίο έχει συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο, παρόλο που η συσχέτιση είναι μικρή.
Η αυξημένη κατανάλωση λίπους και το μεγάλο σωματικό βάρος αυξάνουν, επίσης, τον κίνδυνο του καρκίνου.
Χημικοί παράγοντες, όπως ναφθυλαμίνη και βενζυδίνη, σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης του καρκίνου του παγκρέατος.
Το ιστορικό χρόνιας παγκρεατίτιδας και έναρξης σακχαρώδους διαβήτη κατά την ενήλικη ζωή (πρόσφατο ιστορικό λιγότερα από δυο έτη), σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο καρκίνου του παγκρέατος.

Συμπτωματολογία καρκίνου παγκρέατος

Ανάλογα με την εντόπιση της νόσου -κεφαλή, σώμα, ούρα- ο καρκίνος δίνει διαφορετική συμπτωματολογία, η οποία περιλαμβάνει απώλεια βάρους, ίκτερο (κεφαλή παγκρέατος), στεατόρροια, κοιλιακό ή οσφυϊκό άλγος (σώμα ή ουρά παγκρέατος), δυσπεψία, ναυτία και ενδεχομένως κατάθλιψη.

Η οξεία παγκρεατίτιδα, χωρίς εμφανή αιτία, αποτελεί υποψία της νόσου. Ομοίως, ισχυρή υποψία αποτελεί και η αιφνίδια εμφάνιση σακχαρώδους διαβήτη, σε ασθενείς άνω των 50 ετών, χωρίς οικογενειακό ιστορικό.

Διάγνωση καρκίνου παγκρέατος

Κλινική Εξέταση

Αυτή συνήθως δε βοηθάει σημαντικά στην τελική διάγνωση του καρκίνου στο πάγκρεας, εκτός από τις περιπτώσεις όπου παρατηρούνται εμφανή συμπτώματα, όπως π.χ. ίκτερος.

Υπερηχογραφικός έλεγχος

Ο υπερηχογραφικός έλεγχος αποτελεί το πρώτο βήμα στη διάγνωση καρκίνου παγκρέατος, αναδεικνύει τη διάταση του χοληδόχου και του παγκρεατικού πόρου και την ύπαρξη χωροκατακτητικής εξεργασίας.

Αξονική τομογραφία (CT)

Αυτή η εξέταση δίνει πληροφορίες για την εξαιρεσιμότητα του όγκου. Η Μαγνητική Τομογραφία (MRI), επίσης, χρησιμοποιείται για το ίδιο σκοπό.

Η ενδοσκοπική παλίνδρομη και η μαγνητική χολαγγειοπαγκρεατογραφίας (MRCP) γίνονται σε ασθενείς τους οποίους δεν αναδεικνύεται σαφή μάζα.

Το ενδοσκοπικό υπερηχογράφημα και η λαπαροσκοπική χειρουργική συμβάλουν τόσο στη διάγνωση όσο και στη σταδιοποίηση της νόσου, όταν αυτή είναι υπαρκτή.

Θεραπεία καρκίνου παγκρέατος

Για τη θεραπεία του καρκίνου του παγκρέατος, ισχύει ο ίδιος κανόνας για όλους τους καρκίνους, όσο νωρίτερα τόσο καλύτερο είναι το αποτέλεσμα της χειρουργικής επέμβασης.

Η πρόληψη στην ομάδα αυξημένου κινδύνου (αιφνίδια εμφάνιση σακχαρώδους διαβήτη και η ανεξήγητη οξεία παγκρεατίτιδα), αποτελεί το πρώτο σοβαρό βήμα και για την έγκυρη διάγνωση και θεραπεία του καρκίνου του παγκρέατος με αποτέλεσμα τη μείωση της θνησιμότητας από αυτήν τη νόσο.

Η χειρουργική αφαίρεση του όγκου από το πάγκρεας είναι η μόνη θεραπευτική επιλογή, η οποία δυνητικά μπορεί να οδηγήσει στην ίαση.

Η αντιμετώπιση του καρκίνου του παγκρέατος αποτελεί ένα πολυσύνθετο πρόβλημα, λόγω της καθυστερημένης διάγνωσης, της ανάγκης εξειδικευμένης χειρουργικής αντιμετώπισης, του μεγάλου αριθμού υποτροπών και της περιορισμένης επιβίωσης.

Οι αποφάσεις για τη θεραπεία και την εξαιρεσιμότητα του όγκου θα πρέπει, σύμφωνα με τις διεθνείς οδηγίες (NCCN guidelines), να λαμβάνονται από χειρουργούς εξειδικευμένους στη χειρουργική του παγκρέατος, που έχουν να επιδείξουν την ανάλογη εμπειρία και παρουσιάζουν υψηλά ποσοστά εξαιρεσιμότητας, ακόμα και σε περιπτώσεις που παλαιότερα θεωρούνταν ανεγχείρητες, όπως όταν υπάρχει διήθηση της πυλαίας φλέβας ή του μεγάλου μεγέθους του όγκου.

Οι περιπτώσεις με παρουσία απομακρυσμένων μεταστάσεων αντιμετωπίζονται κατευθείαν από τον ογκολόγο, σε συνεργασία με επεμβατικό ακτινολόγο, για την ανακούφιση των προβλημάτων, όπως ο ίκτερος και η δωδεκαδακτυλική απόφραξη.

Η εξαιρεσιμότητα του όγκου στο πάγκρεας πλέον χαρακτηρίζεται καλύτερα από την απουσία αντενδείξεων για την εκτομή αυτού, οι οποίες είναι:

Ο όγκος περιβρογχίζει τα αγγεία του κοιλιακού άξονα ή την άνω μεσεντέριο αρτηρία περισσότερο από 180 μοίρες.
Πλήρης θρόμβωση της πυλαίας φλέβας.
Απομακρυσμένες μεταστάσεις.

Αξίζει να σημειωθεί ότι πλέον η διήθηση της πυλαίας φλέβας έως και 50% δεν αποτελεί αντένδειξη, καθώς μπορεί να γίνει εκτομή του διηθημένου τμήματος και αποκατάσταση με φλεβικό ή συνθετικό μόσχευμα.

Θα πρέπει να σημειωθεί, επίσης, ότι η επιλογή των ασθενών για χειρουργική επέμβαση θα πρέπει να βασίζεται στην πιθανότητα ίασης, όπως αυτή ορίζεται και από την πλήρη και σε καθαρά όρια εξαίρεση του νεοπλάσματος. ʼλλοι παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν την ιατρική απόφαση αποτελούν τα συνοδά νοσήματα του ασθενούς και η φυσική του κατάσταση.

Οι χειρουργικές επεμβάσεις για τον καρκίνο του παγκρέατος διακρίνονται στην κλασική παγκρεατοδωδεκαδακτυλεκτομή (Whipple) για τους όγκους της κεφαλής του παγκρέατος και του φύματος του vater, στην περιφερική αλλά και στην ολική παγκρεατεκτομή, ανάλογα με την εντόπιση και το μέγεθος του νεοπλάσματος.

Λιγότερο εκτεταμένες επεμβάσεις για τον καρκίνο του παγκρέατος αναφέρονται στη διεθνή βιβλιογραφία, για περιορισμένο αριθμό ασθενών, με μικρού μεγέθους όγκους και χαμηλής κακοήθειας, όπως η εκπυρήνιση ενός ινσουλινώματος με τη βοήθεια διεγχειρητικού υπερηχογραφήματος. Τροποποιήσεις των παραπάνω επεμβάσεων αποτελούν: η παγκρεατοδωδεκαδακτυλεκτομή με διατήρηση του πυλωρού και η παγκρεατεκτομή με διατήρηση του δωδεκαδακτύλου ή του σπληνός.

Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας που παίζει ρόλο τόσο στη συνολική επιβίωση του ασθενούς, όσο και στον έλεγχο της τοπική υποτροπής, αποτελεί η αφαίρεση των λεμφαδένων του περινευριδιακού αλλά και του περιαγγειακού ιστού της περιοχής.

Ο μέσος όρος νοσηλείας μετά από παγκρεατοδωδεκαδακτυλεκτομή είναι μικρότερος από δύο εβδομάδες, ενώ για την περιφερική μία εβδομάδα.

Οι ασθενείς που αντιμετωπίζονται σε τμήματα χειρουργικής παγκρέατος εμφανίζουν υψηλότερα ποσοστά επιβίωσης, χαμηλότερο ποσοστό επιπλοκών και θνητότητας.

Καρκίνος του Μαστού

Ο καρκίνος του μαστού είναι ο συχνότερος καρκίνος του γυναικείου πληθυσμού στις ανεπτυγμένες χώρες του δυτικού κόσμου. Στη χώρα μας έχουμε περισσότερες από 5.000 νέες περιπτώσεις καρκίνου μαστού κάθε χρόνο.

Ο καρκίνος του μαστού αποτελεί συνολικά τη δεύτερη αιτία θανάτου των γυναικών από κακοήθες νεόπλασμα και την πρώτη αιτία θανάτου για τις γυναίκες μεταξύ 45 και 60 ετών.

Η συχνότητα του καρκίνου του μαστού αυξάνεται συνεχώς μέχρι την ηλικία των 75 ετών. Παρά τη συνεχή αύξηση, ο καρκίνος μαστού παραμένει σπάνιος στις νέες γυναίκες μέχρι τα 40 και είναι ανύπαρκτος σε ηλικίες κάτω των 25 ετών.

Εμβόλιο δεν υπάρχει για να προλάβουμε τον καρκίνο του μαστού, όπως π.χ. τον καρκίνο του τραχήλου, και συνεπώς το μόνο που μένει είναι η έγκαιρη διάγνωση.

Όσο νωρίτερα διαγνωστεί ένας καρκίνος του μαστού, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα επιτυχούς θεραπείας.

Στην ηλικία μεταξύ 35 και 40 ετών, κάθε γυναίκα θα πρέπει να υποβάλλεται σε κλινική εξέταση των μαστών κάθε δύο χρόνια και να κάνει τον πρώτο της έλεγχο με μαστογραφία.

Από την ηλικία των 40 ετών, θα πρέπει να υποβάλλεται συστηματικά σε μαστογραφία και κλινική εξέταση των μαστών από εξειδικευμένο ιατρό, μία φορά το χρόνο.

Στις μικρές ηλικίες, κάτω των 35 ετών, όπου λόγω πυκνότητας του μαστού η μαστογραφία έχει μειωμένη δυνατότητα να ανιχνεύσει ένα μικρό καρκίνο, η γυναίκα μπορεί να ελέγχει τους μαστούς της με κλινική εξέταση και υψηλής ευκρίνειας υπερηχογράφημα.

Σε νέες, αλλά «υψηλού κινδύνου» γυναίκες, ο έλεγχος του μαστού μπορεί να γίνει και με μαγνητική μαστογραφία εφόσον το κρίνει ο γιατρός τους.

Οι νέες γυναίκες από την ηλικία των 20 ετών πρέπει να υποβάλλονται σε κλινική εξέταση μαστών (ψηλάφηση από χειρουργό μαστού) κάθε τρία χρόνια.

Εάν υπάρχει ψηλαφητό εύρημα πρέπει να γίνεται ένα υπερηχογράφημα μαστού. Τα συχνότερα ευρήματα είναι καλοήθη, όπως οι απλές κύστεις, τα ινοαδενώματα, τα θηλώματα και οι φυλλοειδείς όγκοι.

Οι κύστεις και τα ινοαδενώματα συνήθως δεν απαιτούν αφαίρεση.

Περιπτώσεις μαστού με καλοήθη ογκίδια που μπορεί να χρειαστούν χειρουργική επέμβαση είναι:

Οι φυλλοειδείς όγκοι γιατί λαμβάνουν μεγάλες διαστάσεις, έχουν τάση να υποτροπιάζουν και μπορεί αργότερα να εξαλλαγούν σε κακοήθη σαρκώματα.

Τα μεγάλα ινοαδενώματα μόνον εφόσον μεγαλώνουν συνεχώς , ξεπερνώντας τα 2 εκ. διότι δε μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε από τους φυλλοειδείς όγκους, παρά μόνο μετά την αφαίρεσή τους.

Τα θηλώματα διότι μπορεί να εξαλλαγούν με την πάροδο των ετών.

Η σκληρυντική αδένωση και οι άτυπες συρρέουσες μικροαποτιτανώσεις.

Παράγοντες Κινδύνου για Καρκίνο Μαστού

Οι βασικοί παράγοντες κινδύνου για εμφάνιση καρκίνου του μαστού είναι το φύλο (γυναίκα), η ηλικία, το θετικό οικογενειακό ιστορικό (κυρίως µητέρα ή αδελφή µε καρκίνο µαστού) και το κληρονομικό ιστορικό, καθώς επίσης η έλλειψη άσκησης, το υπερβολικό βάρος, το κάπνισα, η υπερβολική χρήση αλκοόλ και η µακροχρόνια χρήση ορµονών µετά την εμμηνόπαυση.

Στον κληρονομικό καρκίνο του µαστού, έχουµε εντοπίσει γονίδια (BRCA1&2), τα οποία ευθύνονται για την εµφάνισή του. Η ύπαρξη µίας βλάβης (µετάλλαξη) σε ένα τέτοιο γονίδιο, αυξάνει πάρα πολύ την πιθανότητα εµφάνισης της νόσου που φθάνει περίπου στο 75-80% κατά τη διάρκεια της ζωής της γυναίκας, ενώ συγχρόνως συνοδεύεται από υψηλή πιθανότητα, περίπου 50-60%, εµφάνισης καρκίνου των ωοθηκών.

Ο κληρονομικός, όµως, καρκίνος, αποτελεί µικρό ποσοστό των καρκίνων του µαστού. Σε 100 γυναίκες µε καρκίνο του µαστού, ο κληρονομικός καρκίνος ευθύνεται για την προσβολή 5 - 7 γυναικών.

Ο έλεγχος για κληρονομικότητα δε συστήνεται γενικώς, παρά µόνο σε γυναίκες µε ισχυρό οικογενειακό ιστορικό καρκίνου του μαστού (π.χ. εµφάνιση σε τουλάχιστον δύο ή περισσότερες συγγενείς, εµφάνιση καρκίνου σε νεαρή ηλικία ή εµφάνιση στην ίδια οικογένεια καρκίνου µαστού και ωοθηκών).

Είναι, όµως, σηµαντικό να ξέρουµε ότι, ακόµα και αν τα γενετικά τεστ καρκίνου μαστού αποδειχθούν αρνητικά, η γυναίκα θα πρέπει να συνεχίζει τους προληπτικούς ελέγχους κανονικά.

Απλώς, έχει αποκλείσει το µικρό ποσοστό του «κληρονομικού καρκίνου», ενώ εξακολουθεί να κινδυνεύει από τον «τυχαίο» καρκίνο του µαστού. Άρα, θα πρέπει να συνεχίσει κανονικά το προληπτικό έλεγχο των µαστών της.

Συμπτώματα καρκίνου του μαστού

Στα αρχικά στάδια, ο καρκίνος του µαστού δεν παρουσιάζει σηµάδια ή συμπτώματα και ανιχνεύεται µόνο µε τη µαστογραφία.

Αργότερα, µπορεί να εµφανιστεί ένα ψηλαφητό µόρφωµα στο µαστό (όγκος), καθήλωση (τράβηγµα) του δέρµατος ή της θηλής του µαστού (εισολκή θηλής).

Αν η γυναίκα δεν αξιολογήσει τα παραπάνω συμπτώματα, µπορεί να εμφανιστούν σηµάδια προχωρημένης νόσου, όπως θερµός και ερυθρός µαστός (φλεγμονώδης καρκίνος), πόνοι στα οστά, µεγάλη διόγκωση (block) των λεμφαδένων στη µασχάλη.

Θεραπεία καρκίνου μαστού

Στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και μέχρι σήμερα, συντελούνται ραγδαίες εξελίξεις στη γνώση και αντιμετώπιση της νόσου του καρκίνου μαστού. Κατανοούμε τη βιολογική σημασία του προβλήματος, και την πολυπαραγοντική αιτιολογία του και αντιλαμβανόμαστε την πολυποικιλότητά του (όλοι οι καρκίνοι δεν είναι ίδιοι).

Η καθιέρωση του προληπτικού ελέγχου υγιών γυναικών με μαστογραφία, αλλάζει δραματικά το προφίλ της νόσου και την έκβασή της.

Νέες τεχνολογίες προστίθενται στην απεικόνιση και διάγνωση καρκίνου μαστού.

Η ανακάλυψη ολοένα και περισσότερων βιοδεικτών αποκωδικοποιεί την ετερογένεια του καρκίνου του μαστού που πλέον ταξινομείται σε διαφορετικές ομάδες με διαφορετική πρόγνωση και αντιμετώπιση.

Αυτό οδηγεί στην ανάπτυξη νέων στοχευμένων και πιο εξατομικευμένων θεραπειών για καρκίνο μαστού.

Η χειρουργική γίνεται συνεχώς λιγότερο επεμβατική, ενώ η κλινική ογκολογία διαδραματίζει πρωταρχικό ρόλο στη συνολική αντιμετώπιση ενός προβλήματος που δεν αφορά μόνο το μαστό αλλά όλο το σώμα.

Η αδιάκοπη έρευνα προσθέτει συνεχώς νέα και αποτελεσματικότερα φάρμακα στην ογκολογική φαρέτρα (χημειοθεραπεία, ορμονοθεραπεία, ανοσοθεραπεία, άλλες στοχευμένες θεραπείες) για καρκίνο μαστού.

Η ακτινοθεραπεία βελτιώνεται και γίνεται πιο ωφέλιμη για την ασθενή. Η ανακάλυψη των μεταλλάξεων των γονιδίων BRCA1 και BRCA2, στις οποίες οφείλεται ο κληρονομούμενος καρκίνος του μαστού και των ωοθηκών, ανοίγει το δρόμο στην κατανόηση του γενετικού μυστηρίου της νόσου και στη χάραξη στρατηγικών προφύλαξης.

Η σημαντικότερη, όμως, εξέλιξη που συντελείται είναι η βαθιά πλέον επίγνωση πως ο καρκίνος του μαστού δεν είναι απλά μία ασθένεια αλλά ένα κοινωνικό πρόβλημα με πολλές σωματικές, ψυχικές και οικονομικές προεκτάσεις.

Οι σύγχρονες κοινωνίες οργανώνουν προγράμματα πρόληψης και προφύλαξης και ταυτόχρονα προωθούν το σχεδιασμό για την αποτελεσματική αντιμετώπισή του καρκίνου μαστού: τη δημιουργία εξειδικευμένων διεπιστημονικών κέντρων μαστού.

Η αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού ξεπερνάει τα όρια «ενός θεράποντος ιατρού» και γίνεται ευθύνη ολόκληρης επιστημονικής ομάδας, η οποία αποτελείται από όλες τις ειδικότητες που εμπλέκονται στη διάγνωση και τη θεραπεία.

Η αντίληψη αυτή αποτυπώνεται πλέον σε οδηγίες εθνικών αλλά και διεθνών οργανισμών, που απαιτούν η αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού να γίνεται μέσα από οργανωμένα κέντρα, για να εξασφαλίζεται η καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση των ασθενών.

Καρκίνος του Παχέος Εντέρου

Ο καρκίνος του παχέος εντέρου αποτελεί το τρίτο συχνότερο κακόηθες νεόπλασμα μετά τον καρκίνο του μαστού και του πνεύμονα και είναι η δεύτερη συχνότερη αιτία θανάτου από καρκίνο.

Καρκίνος του παχέος εντέρου εμφανίζεται στους άνδρες με ελαφρά υψηλότερη συχνότητα και το 75% των ασθενών που διαγιγνώσκονται είναι 65 ετών και άνω.

Το παχύ έντερο αποτελεί το τελικό τμήμα του πεπτικού σωλήνα ο οποίος εκτείνεται από το στόμα μέχρι τον πρωκτό. Το μήκος του είναι περίπου ενάμισι με δύο μέτρα και επιτελεί κυρίως ρόλο αποθήκευσης των υποπροϊόντων της πέψης αλλά και απορρόφησης νερού και ηλεκτρολυτών. Ανατομικά χωρίζεται στο κόλον, το ορθό και τον πρωκτικό σωλήνα.

Όπως και σε όλα τα υπόλοιπα όργανα του σώματος έτσι και στο παχύ έντερο έχουμε την εμφάνιση κακοήθων νεοπλασμάτων με τη συντριπτική πλειοψηφία να αφορά στο αδενοκαρκίνωμα.

Αντιμετώπιση Καρκίνου Παχέος Εντέρου

Η αντιμετώπιση του καρκίνου του παχέος εντέρου είναι πολυπαραγοντική αλλά με κεντρικό το ρόλο της χειρουργικής. Ο ασθενής πρέπει να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση κατά την οποία θα αφαιρεθεί ο κακοήθης όγκος μαζί με ένα τμήμα του εντέρου καθώς και με όλους τους λεμφαδένες που αντιστοιχούν στην περιοχή.

Το εξαιρεθέν τμήμα θα αποσταλεί για ιστοπαθολογική εξέταση, όπου και θα καθοριστεί το στάδιο της νόσου. Με βάση τη σταδιοποίηση της νόσου κρίνεται η αναγκαιότητα η μη υποβολής του ασθενούς σε επικουρική χημειοθεραπεία ή/και ακτινοβολία.

Η καθιέρωση της λαπαροσκοπικής και ρομποτικής χειρουργικής στην αντιμετώπιση του ασθενούς με καρκίνο του παχέος εντέρου, έχει βελτιώσει θεαματικά τα αποτελέσματα καθώς παρέχει:

Ευχερέστερη αναγνώριση ευγενών στοιχείων λόγω μεγέθυνσης
Λιγότερο μετεγχειρητικό πόνο
Γρηγορότερη κινητοποίηση του ασθενούς και επάνοδο στην καθημερινότητα του
Ογκολογικά αποτελέσματα απόλυτα συγκρίσιμα με την ανοικτή
Καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα.
Αντιμετώπιση των μεταστάσεων

Στο παχύ έντερο η παρουσία μεταστάσεων δηλαδή η εξάπλωση του όγκου σε άλλα όργανα και συγκεκριμένα στο ήπαρ και στους πνεύμονες, αποτελεί ένδειξη προχωρημένης νόσου.

Οι εξελίξεις τόσο της ιατρικής επιστήμης όσο και της τεχνολογίας παρέχουν πλέον πολλές δυνατότητες για την αντιμετώπιση της μεταστατικής νόσου όπως:

Χειρουργική εκτομή των μεταστάσεων
Εξάχνωση (κάψιμο) των μεταστάσεων (RF Ablation)
Εμβολισμός
Χημειοεμβολισμός
Χημειοθεραπεία
Παρακολούθηση - έκβαση

Μετά την αρχική αντιμετώπιση όλοι οι ασθενείς πρέπει να παρακολουθούνται στενά. Το πλάνο παρακολούθησης στο πρώτο χρονικό διάστημα είναι πολύ έντονο και συχνό και τα μεσοδιαστήματα μπορεί να μεγαλώσουν με την πάροδο του χρόνου.

Ο μετεγχειρητικός έλεγχος των ασθενών με καρκίνο του παχέος εντέρου (Follow Up) περιλαμβάνει:

Αξονική τομογραφία,
Κολονοσκόπηση,
Έλεγχος καρκινικών δεικτών,
Αιματολογικός έλεγχος,
Κλινική εξέταση.

Ο καρκίνος του Παχέος Εντέρου εμφανίζεται με όλο και πιο αυξημένη συχνότητα στις μέρες μας και αφορά ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού.

Η εφαρμογή προγραμμάτων πρόληψης, η έγκαιρη διάγνωση και η σωστή και επιστημονικά τεκμηριωμένη αντιμετώπιση, έχουν οδηγήσει πλέον σε θεαματική αύξηση της επιβίωσης των ασθενών με καρκίνο παχέος εντέρου, στη βελτίωση της ποιότητας ζωής τους και σε πολλές περιπτώσεις, στην ίαση.

Κήλη

Πάνω από 15 εκατομμύρια χειρουργικές επεμβάσεις για την αποκατάσταση της κήλης γίνονται κάθε χρόνο παγκοσμίως στο Δυτικό κόσμο. Μάλιστα, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, η αντιμετώπιση της κήλης είναι η συχνότερη χειρουργική επέμβαση στον τομέα της γενικής χειρουργικής, με αυξητική τάση .

Η κήλη τείνει να γίνει ακόμα συχνότερη στο δυτικό και αναπτυσσόμενο κόσμο καθώς τα τελευταία χρόνια έχουμε ετήσια αύξηση 4% .Το γεγονός αυτό οφείλεται, μεταξύ άλλων, και στην κατακόρυφη αύξηση της παχυσαρκίας και της χρόνιας δυσκοιλιότητας που αποτελούν κάποιους από τους παράγοντες πρόκλησης της πάθησης.

Το δυσοίωνο είναι πως με το πέρασμα των χρόνων η κήλη, κυρίως λόγω παχυσαρκίας, εμφανίζεται και σε άτομα κάτω των 30 χρόνων.

Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης της κήλης είναι ο χειρουργικός. H εξέλιξη της χειρουργικής, με τη χρησιμοποίηση πλέγματος, έχει μειώσει κατακόρυφα τις υποτροπές που συνοδεύονταν μερικές φορές από μία άκρως επώδυνη μετεγχειρητική πορεία.

Πραγματική επανάσταση έγινε τα τελευταία χρόνια με την εφαρμογή της λαπαροσκοπικής αποκατάστασης της κήλης με χρήση πλέγματος. Κι αυτό γιατί το ποσοστό υποτροπής πλέον είναι κάτω του 2% ,όταν η επέμβαση γίνεται από έμπειρο και εξειδικευμένο χειρουργό.

Μάλιστα, τα αμέσως επόμενα χρόνια αναμένεται να είναι η βασική τεχνική αντιμετώπιση της κήλης.

Συγκεκριμένα η λαπαροσκοπική αποκατάσταση της κήλης έχει σαφή πλεονεκτήματα όπως:

Απουσία τομών
Μηδαμινή απώλεια αίματος
Ανώδυνη μετεγχειρητική πορεία
Μηδαμινά ποσοστά υποτροπής
Άμεση επιστροφή στις καθημερινές δραστηριότητες

Στην περίπτωση που μία κήλη δεν αντιμετωπιστεί, χειροτερεύει με το πέρασμα του χρόνου και μερικές φορές φτάνει σε σημείο που χρειάζεται επείγουσα χειρουργική επέμβαση.

Αν κάποιος έχει υποψία ότι αντιμετωπίζει πρόβλημα κήλης τότε θα πρέπει να συμβουλευτεί άμεσα χειρουργό, διότι δεν υπάρχει πιθανότητα η κήλη να αποκατασταθεί από μόνη της.

H κήλη προκαλείται όταν υπάρξει ρήξη στο κοιλιακό τοίχωμα και δημιουργηθεί οπή, μέσω της οποία βγαίνει προς τα έξω μέρος του εντέρου.

Ο ασθενής νιώθει μία διόγκωση, κάτι που βγαίνει και φουσκώνει προς τα έξω ,όπως ακριβώς προβάλλει η σαμπρέλα μέσα από μία σχισμή στο λάστιχο.

Αυτή η προβολή, που μπορεί να προκαλεί αίσθημα βάρους ή και πόνο, μπορεί να απειλήσει την υγεία του ασθενούς αν υποστεί περίσφιξη.

Σε αυτή την περίπτωση, η διάτρηση του εντέρου είναι προ των πυλών και ο κίνδυνος περιτονίτιδας υπαρκτός. Αυτός είναι και ο λόγος που οι κήλες πρέπει να χειρουργούνται άμεσα.

Τα είδη των κηλών είναι:

Βουβωνοκήλη
Ομφαλοκήλη
Μηροκήλη
Κοιλιοκήλη
Επιγαστρική
Μετεγχειρητική

Διάφοροι είναι οι παράγοντες και οι καταστάσεις, μόνοι ή σε συνδυασμό μεταξύ τους, που ευνοούν τη δημιουργία της κήλης.

Οι πιο σημαντικοί παράγοντες δημιουργία κήλης είναι:

Η συγγενής προδιάθεση
Η διαταραχή στην ισορροπία σύνθεσης αποδόμησης του κολλαγόνου
Οι καταστάσεις που προκαλούν αύξηση της πίεσης στην κοιλιά (παχυσαρκία, χρόνιος βήχας, δυσκοιλιότητα, πολλαπλοί τοκετοί, χρόνιο αλλεργικό φτέρνισμα, βαριά χειρωνακτική εργασία)
Τα τραύματα ή/και οι εγχειρητικές τομές

Κύστη Κόκκυγος

Η κύστη κόκκυγος ή τριχοφωλεακό συρίγγιο είναι μία χρόνια φλεγμονή στην περιοχή του κόκκυγα.

Ο κυστικός αυτός σχηματισμός δημιουργείται, συνήθως, από διείσδυση τριχών μέσα στο δέρμα, αλλά ενδέχεται να οφείλεται και σε κύστη που σχηματίστηκε κατά την εμβρυϊκή ζωή.

Η κύστη κόκκυγος έγινε γνωστή και ως «νόσος Jeep» κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καθώς πολλοί Αμερικανοί στρατιώτες υπέφεραν από τη συγκεκριμένη νόσο.

Οδηγώντας τα στρατιωτικά τζιπ επί ώρες στους ανώμαλους, κατεστραμμένους από τον πόλεμο δρόμους, καθόντουσαν σε αυτά για παρατεταμένες χρονικές περιόδους με αποτέλεσμα να υποβάλλονται σε χειρουργικές θεραπείες κύστης κόκκυγα σε στρατιωτικά νοσοκομεία των Η.Π.Α.

Σήμερα η επιστήμη έχει εξελιχθεί και υπάρχει και στην Ελλάδα η επαναστατική μέθοδος που δίνει λύση στο πρόβλημα της κύστης κόκκυγος άμεσα, ανώδυνα και χωρίς τραύμα.

Συμπτώματα κύστης κόκκυγος

Τα συμπτώματα ποικίλλουν, από την εμφάνιση μίας μικρής διόγκωσης μέχρι και τη δημιουργία μεγάλης και επώδυνης φλεγμονώδους μάζας - αποστήματος.

Συχνά, παρατηρείται στην περιοχή εκροή υγρού ή πυώδους υλικού από ένα δερματικό στόμιο (συρίγγιο). Όταν η περιοχή φλεγμαίνει τότε γίνεται ερυθρή, διογκωμένη και σκληρή, ενώ μπορεί να εκρέει και πύον, το οποίο συνήθως έχει πολύ άσχημη οσμή.

Επιπλέον, η φλεγμονή προκαλεί, σε ορισμένες περιπτώσεις, πυρετό, καταβολή του οργανισμού και ναυτία.

Η χωρίς επιπλοκή κύστη κόκκυγος ελάχιστα ενοχλήματα προκαλεί. Συχνά η ύπαρξή της γίνεται αντιληπτή από τη ρύπανση του εσώρουχου με οροαιματηρό υγρό.

Στην οξεία μορφή κύστης κόκκυγος παρουσιάζεται με ισχυρό πόνο, δημιουργία αποστήματος και ίσως πυρετό. Σε αυτήν την περίπτωση, η χειρουργική παρέμβαση πρέπει να είναι άμεση.

Στη χρόνια μορφή παρατηρείται συνεχής ή και κατά διαστήματα έκκριση υγρού.

Θεραπεία κύστης κόκκυγος

Η ενδεικνυόμενη θεραπεία εξαρτάται από την κατάσταση της νόσου. Ένα οξύ απόστημα ελέγχεται, συνήθως, με διάνοιξη και παροχέτευση, ώστε να απελευθερωθεί το πύο, να ελαττωθεί η φλεγμονή και να ανακουφιστεί ο ασθενής από τον πόνο.

Μία χρονίζουσα κύστη κόκκυγος, όμως, θεραπεύεται αποτελεσματικά μόνο με χειρουργική επέμβαση. Η χειρουργική επέμβαση έχει σκοπό να αφαιρεθεί πλήρως η κύστη, μαζί με τους συνοδούς πόρους και τα συρίγγια, ούτως ώστε να εξασφαλισθεί πολύ μικρή πιθανότητα υποτροπής.

Υπάρχουν διάφορες χειρουργικές τεχνικές για περιπτώσεις κύστης κόκκυγος: «η ανοικτή», «η κλειστή» και η «ημίκλειστη». Η επιλογή της κατάλληλης τεχνικής για την επέμβαση γίνεται έπειτα από συζήτηση με το θεράποντα χειρουργό.

Ας σημειωθεί, όμως, ότι στη σύγχρονη χειρουργική, αντί του νυστεριού χρησιμοποιούνται πολύ συχνά εξειδικευμένες μορφές ενέργειας, όπως το Laser ή R-F (ραδιοσυχνότητα), για λιγότερη απώλεια αίματος και ταχύτερη επούλωση, αλλά κυρίως για σημαντικά λιγότερο μετεγχειρητικό πόνο. Η πιθανότητα υποτροπής ουσιαστικά μηδενίζεται.

Κύστη κόκκυγος

Παχυσαρκία

Ως παχυσαρκία ορίζεται η αύξηση του λίπους πάνω από κάποια όρια. Στους ενήλικες η παχυσαρκία εκτιμάται με το Δείκτη Μάζας Σώματος (BMI).

Ο Δείκτης Μάζας Σώματος (BMI) παρουσιάζει ευθεία συσχέτιση με την ποσότητα του σωματικού λίπους τόσο στα παιδιά όσο και στους ενήλικες.

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (WHO), στους ενήλικες η παχυσαρκία ορίζεται ως ΒΜΙ ίσο ή μεγαλύτερο από 30 kg/m2 και το υπερβάλλον βάρος ως ΒΜΙ 25-30 kg/m2.

Η παχυσαρκία αντιμετωπίζεται ως ασθένεια πλέον, γιατί επηρεάζει αρνητικά την υγεία, οδηγεί στη μείωση του προσδόκιμου ζωής και συντελεί στην εμφάνιση σοβαρών προβλημάτων.

Ειδικότερα, η παχυσαρκία αυξάνει την πιθανότητα εμφάνισης νόσων και ιδιαίτερα καρδιοπάθειας, διαβήτη τύπου 2, αποφρακτικής υπνικής άπνοιας, οστεοαρθρίτιδας και ορισμένων μορφών καρκίνου.

Η παχυσαρκία θεωρείται αποτέλεσμα της αυξημένης πρόσληψης τροφών σε συνδυασμό με την έλλειψη σωματικής άσκησης και τη γενετική προδιάθεση, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις για την παχυσαρκία ευθύνονται ενδοκρινικές διαταραχές, φάρμακα ή και ψυχικές νόσοι.

Επιπλοκές

Η παχυσαρκία ευθύνεται για µία πληθώρα νοσημάτων, όπως:

Σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2: Το υπερβολικό βάρος αυξάνει τον κίνδυνο εκδήλωσης σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2, που οφείλεται κυρίως στην αντοχή στην ινσουλίνη. Χωρίς αγωγή είναι µαθηµατικά βέβαιες οι επιπλοκές του διαβήτη που αφορούν τα αγγεία, τους νεφρούς και τα µάτια.
Αρτηριακή υπέρταση και καρδιοαγγειακά προβλήµατα: Η υπέρταση προκαλεί βλάβες στην καρδιά και τα αγγεία, κυρίως του εγκεφάλου και των νεφρών.
Προβλήµατα στις αρθρώσεις: Οι αρθρώσεις, οι οποίες δε µπορούν να αντέξουν για µεγάλο χρονικό διάστηµα τα υπερβολικά κιλά, καταστρέφονται προοδευτικά. Το αποτέλεσµα είναι η εµφάνιση αρθρίτιδας, κυρίως στα ισχία και τα γόνατα.
Αναπνευστικές διαταραχές: Το άσθµα και η δύσπνοια στην κόπωση, είναι πολύ συχνές διαταραχές των παχύσαρκων. Το σύνδροµο της υπνικής άπνοιας είναι µία πολύ σοβαρή επιπλοκή της παχυσαρκίας, διότι κατά τη διάρκεια του ύπνου σταµατά η αναπνοή και µειώνεται η παροχή οξυγόνου στον οργανισµό.
Χολολιθίαση: Η χολή, υπερκορεσµένη σε χοληστερόλη, γίνεται λιθογόνος µε αυξηµένο κίνδυνο εµφάνισης επιπλοκών, όπως η χολοκυστίτιδα ή η παγκρεατίτιδα.
Γαστροοισοφαγική παλινδρόµηση: Ευνοείται από τη διάταση του διαφράγµατος και την ενδοκοιλιακή αύξηση της πίεσης, λόγω του πάχους. Αποτέλεσµα της παλινδρόµησης είναι η οισοφαγίτιδα, δηλαδή χηµικό έγκαυµα του οισοφάγου, η οποία απαιτεί συγκεκριµένη αγωγή.
Δυσλιπιδαιµία: ∆ιαταραχές του µεταβολισµού των λιπιδίων.
Υπογονιµότητα και διαταραχές της περιόδου: Η υπερβολική αύξηση του λίπους αυξάνει το επίπεδο των οιστρογόνων και προκαλεί διαταραχές της περιόδου και υπογονιµότητα.
Ακράτεια ούρων: Ακράτεια ούρων, η οποία οφείλεται στην αυξηµένη ενδοκοιλιακή πίεση και τις διαταραχές της στατικής της πυέλου που προκαλεί.
Κατάθλιψη: Είναι αποτέλεσµα των χρόνιων ενοχληµάτων, της αποτυχίας της δίαιτας και της κακής εικόνας που αποκτά για τον εαυτό του το άτοµο.
Καρκίνος: Υπάρχει αυξηµένος κίνδυνος για καρκίνο του νεφρού για άντρες και γυναίκες, καθώς επίσης κίνδυνος καρκίνου του µαστού και της µήτρας στις γυναίκες.

Βεβαίως, δεν πρέπει να αγνοούµε τον κοινωνικό και οικογενειακό αποκλεισµό, ο οποίος συνδέεται µε δυσκολία στην αναζήτηση εργασίας στην επαγγελµατική εξέλιξη, στις ενδυµατολογικές επιλογές, κ.λπ.

Θεραπεία

Η χειρουργική της παχυσαρκίας κερδίζει έδαφος τα τελευταία χρόνια λόγω των µετρίων αποτελεσμάτων που έχουν οι φαρμακευτικές λύσεις, αλλά και οι δίαιτες.

Τα τελευταία 15 χρόνια, µε την καθιέρωση της λαπαροσκόπησης στην καθηµερινή χειρουργική πρακτική, επετράπη µία πραγµατική αύξηση των βαριατρικών επεµβάσεων, οι οποίες γρήγορα έγιναν ανώδυνες και εξαιρετικά αποτελεσµατικές.

Παχυσαρκία

Περιεδρικό Απόστημα

Το περιεδρικό απόστημα αποτελεί την οξεία φάση μίας ορθοπρωκτικής λοίμωξης, η χρόνια φάση της οποίας είναι το περιεδρικό συρίγγιο.

Το περιεδρικό απόστημα εκδηλώνεται με πόνο και πυρετό, καθώς και με συλλογή πύου στην περιοχή γύρω από τον πρωκτό, ενώ είναι αποτέλεσμα μικροβιακής φλεγμονής της περιπρωκτικής περιοχής.

Η θεραπεία του περιεδρικού αποστήματος είναι αμιγώς χειρουργική και συνίσταται στην έγκαιρη διάνοιξη και ευρεία παροχέτευσή του διά της συντομότερης οδού.

Εάν δε γίνει η σωστή χειρουργική παροχέτευση, υπάρχει μεγάλο ενδεχόμενο υποτροπής του αποστήματος ή δημιουργίας περιεδρικού συριγγίου.

Περιεδρικό Συρίγγιο

Συρίγγια μπορούν να δημιουργηθούν σε πολλά σημεία του οργανισμού. Τα περιεδρικά συρίγγια όμως εμφανίζονται στην περιοχή γύρω από τον πρωκτό.

Στη μεγαλύτερη πλειονότητά τους τα περιεδρικά συρίγγια προκαλούνται από τη φλεγμονή και την απόφραξη του εκφορητικού πόρου των περιπρωκτικών αδένων.

Οι αδένες αυτοί εκβάλλουν στην οδοντωτή γραμμή, στο όριο μεταξύ του πλακώδους και του κυλινδρικού επιθηλίου, στον αυλό του πρωκτού.

Η απόφραξη των αδένων αυτών προκαλεί φλεγμονή, διόγκωση και τελικά δημιουργία περιεδρικού αποστήματος.

Το απόστημα που εκδηλώνεται με πόνο, κοκκινίλα και διόγκωση, συνήθως εμφανίζεται στο δέρμα του πρωκτού. Η αυτόματη διάνοιξη του αποστήματος ή η χειρουργική παροχέτευση του έχει σαν αποτέλεσμα την εκτόνωση της φλεγμονής, αλλά η επικοινωνία με το έντερο παραμένει.

Αυτή ακριβώς η επικοινωνία, που στην ουσία είναι η χρόνια φάση του αποστήματος, είναι το περιεδρικό συρίγγιο, που πλέον παριστά μία μικρή οπή, από την οποία κατά καιρούς ρέει πυώδες υγρό.

Βασικές αρχές της θεραπείας περιεδρικών συριγγίων αποτελούν:

Η ανεύρεση και καταστροφή του εσωτερικού στομίου.
Ο εντοπισμός της πορείας του συριγγώδους πόρου και η πλήρης εκτομή του ή η καταστροφή του επιθηλίου του, σε όλο το μήκος του.
Η όσο το δυνατόν μικρότερη τομή των σφιγκτήρων.

Περιτονίτιδα

Η περιτονίτιδα είναι ένα σοβαρό και επείγον ιατρικό περιστατικό που πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα.

Η περιτονίτιδα είναι η φλεγμονή του περιτοναίου, δηλαδή της μεμβράνης που επικαλύπτει τα κοιλιακά όργανα και την κοιλότητα της κοιλιάς.

Αίτια Περιτονίτιδας

Στα αίτια της περιτονίτιδας συγκαταλέγονται η διάτρηση της σκωληκοειδούς απόφυσης, η διάτρηση του έλκους του στόμαχου, η διάτρηση του εντέρου, π.χ. έπειτα από κήλη που δεν έχει αντιμετωπιστεί εγκαίρως, η ρήξη της χοληδόχου κύστης, η παγκρεατίτιδα και άλλα.

Περιτονίτιδα μπορεί να προκαλέσει επίσης η απόφραξη του εντέρου με αποτέλεσμα τη γάγγραινα και τη διάτρηση του εντέρου.

Επίσης, τα άτομα που πάσχουν από ερυθηματώδη λύκο έχουν κρίσεις περιτονίτιδας.

Διάγνωση Περιτονίτιδας

Η διάγνωση για την περιτονίτιδα γίνεται με εξέταση του ασθενούς από το γιατρό και λήψη του ιστορικού του. Ακολουθεί γενική εξέταση αίματος, ακτινογραφία και υπέρηχος της κοιλιακής χώρας και του θώρακα. Ενίοτε διενεργείται παρακέντηση ή περιτοναϊκή έκπλυση.

Συμπτώματα Περιτονίτιδας

Τα συμπτώματα που παραπέμπουν σε περιτονίτιδα είναι τα εξής:

Αυξανόμενος κοιλιακός πόνο,
Διογκωμένη και ευαίσθητη κοιλιά,
Ειλεός παραλυτικός, (παράλυση του εντέρου),
Ναυτία και έμετος,
Αδυναμία αποβολής κοπράνων ή αερίων,
Πυρετός,
Χαμηλή πίεση,
Δίψα.

Θεραπεία Περιτονίτιδας

Ως επείγουσα και σοβαρότατη κατάσταση η περιτονίτιδα προϋποθέτει άμεση νοσηλεία. Στο νοσοκομείο θα χορηγηθεί αντιβίωση στον ασθενή κι αμέσως μετά θα πραγματοποιηθεί χειρουργική επέμβαση.

Στόχος της επέμβασης είναι είτε να αφαιρεθεί η αιτία του προβλήματος, όπως η ρήξη της σκωληκοειδούς απόφυσης, είτε για να διορθωθεί κάποιο τραύμα, όπως η διάτρηση στο στομάχι ή στο έντερο.

Η πρόγνωση περιτονίτιδας εξαρτάται από την υποκείμενη κατάσταση του ασθενούς, τη ταχύτητα της διάγνωσης και την επακόλουθη θεραπευτική παρέμβαση, την ικανότητα του χειρουργού και άλλους παράγοντες. Αν δεν αντιμετωπιστεί εγκαίρως, η περιτονίτιδα μπορεί να οδηγήσει σε σηψαιμία.

Ραγάδα Δακτυλίου

Η ραγάδα δακτυλίου είναι μία επιμήκης, επώδυνη σχισμή (πληγή) του πρωκτικού σωλήνα που εκτείνεται από την οδοντωτή γραμμή μέχρι το δακτύλιο, φθάνοντας μέχρι τις ίνες του έσω σφιγκτήρα του πρωκτού.

Κύριος παθογενετικός παράγοντας ραγάδας δακτυλίου θεωρείται ο τραυματισμός του δέρματος του πρωκτού κατά τη δίοδο σκληρών κοπράνων (ιδίως σε περιπτώσεις χρόνιας δυσκοιλιότητας) σε συνδυασμό με υπερτονικό σφιγκτήρα του πρωκτού.

Σπανιότερα η ραγάδα δακτυλίου οφείλεται σε κακή επούλωση εγχειρητικών τραυμάτων ή σε τραυματισμούς της περιοχής.

Η ραγάδα δακτυλίου εκδηλώνεται με πολύ ισχυρό πόνο αμέσως μετά τη κένωση (σαν σχίσιμο ή κάψιμο), ο οποίος μπορεί να διαρκέσει 2 - 6 ώρες και κάποιες φορές συνοδεύεται από πολύ μικρή αιμορραγία.

Η φαρμακευτική θεραπεία με υπακτικά και τοπικές αλοιφές συχνά αποτυγχάνει και καθίσταται απαραίτητη η χειρουργική αντιμετώπιση, η οποία είναι ευχερής, σύντομη και αποτελεσματική.

Η χρήση Laser ή R-F από εξειδικευμένο χειρουργό επιτρέπει την αναίμακτη αντιμετώπιση της ραγάδας δακτυλίου. Εκτός από τον καθαρισμό της ραγάδας, συχνά γίνεται και μερική πλάγια έσω σφιγκτηροτομή, η οποία καταργεί το χρόνιο σπασμό και διευκολύνει την ταχεία επούλωση και την αποφυγή υποτροπής.

Η επέμβαση διαρκεί 20 - 30 λεπτά και ο ασθενής επιστρέφει συνήθως στο σπίτι του την ίδια ημέρα.

ΓΙΑΤΙ ΕΜΑΣ

Στο Τμήμα Γενικής Χειρουργικής πραγματοποιούνται οι πιο εξειδικευμένες χειρουργικές πράξεις με τις πλέον σύγχρονες μεθόδους, χάρη στο μοναδικό εξοπλισμό και την απόλυτη εξειδίκευση των ιατρών του.

Οι πρωτοποριακές μέθοδοι που εφαρμόζονται και τα εγχειρητικά αποτελέσματα, επιταχύνουν την ανάρρωση και ελαχιστοποιούν την πιθανότητα επιπλοκών.

Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό του Χειρουργικού Τμήματος εκπαιδεύεται και μετεκπαιδεύεται, διαρκώς, στις πλέον σύγχρονες χειρουργικές τεχνικές, που καλύπτουν όλο το φάσμα των ειδικοτήτων και υποειδικοτήτων της Γενικής Χειρουργικής.