Ο καρκίνος του προστάτη είναι ο συχνότερος καρκίνος στους άνδρες, μετά τον καρκίνο του πνεύμονα. Εάν ανιχνευθεί σε αρχικά στάδια, στις περισσότερες περιπτώσεις επιτυγχάνεται πλήρης ίαση.

Όμως, στα αρχικά στάδια δε δίνει συμπτώματα και η νόσος εξελίσσεται αργά. Το αυξημένο PSA δεν έχει ως αποκλειστική αιτία την ύπαρξη καρκίνου του προστάτη, αλλά και άλλες καλοήθεις παθήσεις.

Εφόσον ο ουρολόγος έχει αυξημένες υποψίες για καρκίνο του προστάτη, προχωρεί υποχρεωτικά σε βιοψία δια βελόνης, σε συνδυασμό με τη χρήση του διορθικού υπερηχογραφήματος για πλήρη έλεγχο της δομής του προστάτη αδένα.

Εφόσον από τη βιοψία του δείγματος προκύψει καρκίνος του προστάτη, ο ουρολόγος προχωρά στη σταδιοποίησή του (αξονική τομογραφία, σπινθηρογράφημα οστών, κ.λπ.) ώστε να μπορεί με ασφάλεια να προτείνει την ενδεικνυόμενη κατά περίπτωση θεραπευτική λύση.

Η ριζική προστατεκτομή αποτελεί θεραπεία εκλογής για την αντιμετώπιση του εντοπισμένου καρκίνου του προστάτη.

Η επέμβαση μπορεί να διενεργηθεί με κλασικό «ανοιχτό» χειρουργείο, λαπαροσκοπικά και με τη χρήση του ρομποτικού συστήματος Da Vinci, προκειμένου να αφαιρεθούν ο προστάτης, οι σπερματοδόχες κύστεις, η προστατική ουρήθρα και οι επιχώριοι λεμφαδένες.

Το Νεφρικό Καρκίνωμα είναι ένας όγκος οποίος δημιουργείται από τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό των κυττάρων συγκεκριμένων περιοχών του νεφρού.

Είναι το τρίτο σε συχνότητα νεόπλασμα του ουροποιογεννητικού συστήματος στον άνδρα.

Η πιο αποτελεσματική θεραπεία του καρκίνου των νεφρών είναι η χειρουργική αφαίρεση του όγκου η οποία γίνεται είτε με αφαίρεση όλου του νεφρού (Ανοιχτή η Λαπαροσκοπική ή Ρομποτική ριζική νεφρεκτομή ), είτε με μερική εκτομή τμήματος του νεφρού με τον όγκο (Ανοιχτή η Λαπαροσκοπική η Ρομποτική Μερική Νεφρεκτομή).

Ο καρκίνος της νεφρικής πυέλου ή του ουρητήρα αναπτύσσεται στην περιοχή της νεφρικής πυέλου ή στο σωλήνα που μεταφέρει τα ούρα από τους νεφρούς στην ουροδόχο κύστη.

Κρυψορχία είναι όταν ο όρχις δεν έχει κατέβει στη θέση του στο όσχεο τη στιγμή της γέννησης.

Στο 85% των περιπτώσεων είναι ετερόπλευρος και στο 15% αμφοτερόπλευρος.

Στις περισσότερες από αυτές τις περιπτώσεις, οι όρχεις θα κατέβουν από μόνοι τους στη θέση τους μέσα στο πρώτο εξάμηνο-οκτάμηνο της ζωής.

Περίπου 1,5 αγόρια στα 100 θα χρειαστούν επέμβαση, τη λεγόμενη ορχεοπηξία, μετά την ηλικία των 8 μηνών και το αργότερο μέχρι την ηλικία του ενός έτους.

Η κρυψορχία και ιδίως εάν τα παιδιά δε χειρουργηθούν σε σωστή ηλικία, μπορεί να προκαλέσει στειρότητα καθότι τα κύτταρα των όρχεων που παράγουν τα σπερματοζωάρια δε θα ωριμάσουν σωστά.

Η κρυψορχία επίσης εάν δε διορθωθεί έγκαιρα, μπορεί να προκαλέσει και καρκίνο των όρχεων λόγω της χρόνιας υπερθέρμανσης των όρχεων, οι οποίοι ζουν στη βουβωνική χώρα και όχι έξω από το σώμα στο όσχεο.

Η ορχεοπηξία επί έκτοπων όρχεων που ψηλαφώνται στη βουβωνική χώρα, γίνεται με μία επέμβαση που δεν απαιτεί νοσηλεία και με ποσοστά επιτυχίας που αγγίζουν σε έμπειρα χέρια το 100%.

Όταν οι όρχεις δε ψηλαφώνται και είναι ενδοκοιλιακοί, χρειάζεται να γίνει λαπαροσκοπική προσέγγιση.

Τα παιδιά σε αυτήν την περίπτωση νοσηλεύονται για μία νύκτα και τα ποσοστά τελικής επιτυχίας σε αυτές τις υψηλές-ενδοκοιλιακές κρυψορχίες είναι της τάξης του 85%.

Ανασπώμενος είναι ο όρχις εκείνος ο οποίος ζει στο όσχεο και κατά καιρούς και στιγμές ανέρχεται στη βουβωνική χώρα. Οι ανασπώμενοι όρχεις εκτιμώνται κλινικά και υπερηχογραφικά και οι περισσότεροι από αυτούς δε χρειάζονται χειρουργική επέμβαση.

Η ουρητηροκήλη αποτελεί μία ειδικής μορφής στένωση στην ένωση του ουρητήρα με την ουροδόχο κύστη.

Το τελικό τμήμα του ουρητήρα είναι διατεταμένο, προβάλλοντας ως κυστικό μόρφωμα μέσα στην ουροδόχο κύστη.

Η στένωση αυτή δημιουργεί σοβαρή ουρητηρο-υδρονέφρωση, η οποία θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία του σύστοιχου νεφρού.

Η διάγνωση γίνεται σχεδόν πάντα προγεννητικά, στα υπερηχογραφήματα της εγκυμοσύνης, ειδάλλως προκαλεί εμπύρετες ουρολοιμώξεις. Η χειρουργική της διόρθωση γίνεται μέσα στις πρώτες εβδομάδες της ζωής.

Η επέμβαση είναι πλέον απλή, ενδοσκοπική, χωρίς τομές και τα ποσοστά επιτυχίας της υψηλότατα.

Στένωση πυελοουρητηρικής συμβολής αποτελεί η μερική απόφραξη του σημείου όπου ο ουρητήρας συνδέεται με τη νεφρική πύελο (πυελοουρητηρική συμβολή) και συγκεντρώνονται τα ούρα που παράγονται στο νεφρό πριν μεταφερθούν μέσω των ουρητήρων στην κύστη. Εκδηλώνεται με πόνο στην κοιλία ή στη μέση, με επώδυνη ούρηση ή με συμπτώματα ουρολοίμωξης.

Η στένωση γίνεται αντιληπτή από το χρόνιο άλγος στις ανώτερες περιοχές.

Η στένωση προκαλεί στασιμότητα των ούρων μέσα στο ουροποιητικό σύστημα για μεγάλο χρονικό διάστημα και πρέπει να αντιμετωπιστεί διότι μπορεί να προκαλέσει σοβαρές επιπλοκές όπως λοιμώξεις, νεφρολιθίαση, χρόνιο πόνο, πλήρη καταστροφή του νεφρού με απώλεια της νεφρικής λειτουργίας.

Η στένωση πυελοουρητηρικής συμβολής αντιμετωπίζεται χειρουργικά (ανοιχτό χειρουργείο, λαπαροσκοπικά, ρομποτικά) και σε σπάνιες περιπτώσεις ενδοσκοπικά.

Η αποκατάσταση της πυελοουρητηρικής συμβολής γίνεται με τη δημιουργία μία ευρείας αναστόμωσης μεταξύ της νεφρικής πυέλου και του ουρητήρα σε οποιαδήποτε ηλικία γίνει αντιληπτή. Ενδείκνυται όταν η ασθένεια είναι συμπτωματική, όταν παρατηρείται επιδείνωση της νεφρικής λειτουργίας ή κάποια επιπλοκή όπως ουρολοιμώξεις ή λιθιάσεις.

Υδρονέφρωση είναι η παρουσία ούρων μέσα στους νεφρούς. Εάν η υδρονέφρωση γίνει αντιληπτή και κριθεί μεγάλου βαθμού, δηλαδή επικίνδυνη για τη νεφρική λειτουργία, ήδη από την ενδομήτρια ζωή, γίνεται τον 3ο μήνα της ζωής σπινθηρογράφημα νεφρών, που μας πληροφορεί για τη λειτουργική αξία των νεφρών και για τον κίνδυνο που διατρέχουν από την υδρονέφρωση.

Εάν χρειαστεί, οι στενώσεις των ουροφόρων οδών χειρουργούνται με επεμβάσεις οι οποίες έχουν υψηλότατα ποσοστά επιτυχίας της τάξης του 99%.

Οι μόνες στενώσεις που χειρουργούνται πάντα και όσο πιο γρήγορα γίνεται μετά τη γέννηση είναι οι συγγενείς στενώσεις της ουρήθρας (βαλβίδες της ουρήθρας).

Η επέμβαση αυτή γίνεται ενδοσκοπικά, με μία νύκτα παραμονή του παιδιού στο νοσοκομείο μόνο και με υψηλότατα ποσοστά επιτυχίας.